ارتباط نگرش و رفتارهای مرتبط با دعا کردن و سلامت روان دانشجویان

زمینه و هدف: امروزه نقش مذهب و مراقبت های معنوی در پیشگیری و درمان مشکلات بهداشت روانی و اختلالات روانی مورد توجه قرار زیادی گرفته است. پژوهش حاضر برای بررسی رابطه میان نگرش و رفتارهای مرتبط با دعا با سلامت روانی گروهی از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گلستان اجرا گردیده است. روش بررسی: آزمودنیهای این پژوهش توصیفی مقطعی، 144 نفر دانشجو (71 نفر پسر و 73 نفر دختر) بوده اند که به شیوه نمونه گیری آسان از بین دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی گلستان در سال 1387 انتخاب شده بودند . داده های پژوهش به وسیله پرسشنامه سلامت عمومی(GHQ-28) و پرسشنامه نگرش و رفتارهای مرتبط با دعا جمع آوری شد. داده ها به وسیله ضریب همبستگی اسپیرمن و آزمونهای آماری غیر پارامتری من ویتنی و کروسکالوالیس در محیط نر م افزاری SPSS16 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: اکثر شرکت کننده های این مطالعه یعنی 9/63 درصد دانشجویان در گروه سنی 20 -25 سال بودند. یافته ها نشان داد که بین رفتار ها ی مرتبط با دعا و نگرش افراد نسبت به آن و سلامت روان آنها ارتباط معنی داری وجود دارد (05/0>P)، همچنین بین نگرش افراد شرکت کننده نسبت به دعا کردن و رفتارها و فعالیت های مرتبط با دعا ارتباط معنادار وجود داشت (05/0>P). مقایسه میانگین رتبه های نمرات نگرش نسبت به دعا کردن در دو جنس، نشانگر اختلاف معنادار آماری و بهتر بودن نگرش دختران نسبت به دعا کردن بود (05/0>P) ولی مقایسه میانگین رتبه های نمرات رفتارها و فعالیتهای مرتبط با دعا در بین دو جنس اختلاف معناداری را نشان نداد. نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که دعا با سلامت روانی ارتباط دارد و نگرش مثبت به دعا و سایر فعالیتهای معنوی و همچنین فعالیتهای مذهبی مرتبط با دعا می تواند سلامت روان افراد را ارتقا دهد