ارزیابی پایداری اجتماعی ذهنی در میان شهروندان در سکونتگاه غیررسمی حصار‌ امام‌ شهر همدان

نواحی شهری به عنوان مراکز اصلی رشد اقتصادی، اجتماعی و سیاسی در هر کشوَر با چالش‌های مهمی در زمینه‌های تخریب محیطی، محرومیت اجتماعی، ناامنی، بیکاری، کمبود مسکن، ترافیک و حاشیه‌نشینی روبرو هستند. بیشتر این کلان‌شهرها شاهد پدیده سکونتگاه‌های غیررسمی هستند که معلول فقر و زاییده‌ی تحولات اقتصادی-اجتماعی هر کشور می‌باشد. با نگاهی ریزبینانه به متن این سکونتگاه‌ها می‌توان پایداری اجتماعی نازل در آنها را به سادگی تشخیص داد. پژوهش حاضر با روش توصیفی-تحلیلی سعی بر آن داشته است که میزان پایداری اجتماعی این محلات را با توجه به ادراک ساکنان آنها تحلیل نماید. بدین منظور از مدل‌های معادلات ساختاری برای ارزیابی روابط میان متغیرها و تحلیل پرسشنامه‌ها استفاده شده است. یافته-های پژوهش نشان می‌دهند که مؤلفه "آموزش" از طریق دو عامل دسترسی به خدمات آموزشی و سواد، "بهداشت" از طریق دو عامل دسترسی به خدمات بهداشتی و دسترسی به آب آشامیدنی و سیستم دفع فاضلاب و"کیفیت زندگی" از طریق دو عامل کیفیت دسترسی به حمل ونقل عمومی و کیفیت مسکن، دارای میزان پایداری اجتماعی بیشتری از نظر ساکنان هستند. همچنین حذف مؤلفه مشارکت از فهرست مهم‌ترین مؤلفه‌ها نشان می‌دهد که محدوده مورد بررسی نیازمند اقدامات مختلف در جهت توانمندسازی شهروندان به منظور استفاده از ظرفیت‌های موجود در محدوده در جهت ارتقا وضعیت این سکونتگاه است.