استفاده از روش پاراکر در تعیین حداقل فشار امتزاجی و مقایسه‌ی نتایج با روش تحلیلی

حداقل فشار امتزاج‌پذیری $(M‌M‌P)$ مفهومی کلیدی در طراحی و اجرای فرایند ازدیاد برداشت به‌روش تزریق امتزاجی است. در این تحقیق محاسبات $M‌M‌P$ با استفاده از دو روش تحلیلی و پاراکر انجام، و نتایج حاصله با داده‌های تجربی مقایسه می‌شوند. در روش تحلیلی محاسبات تبخیر ناگهانی منفی برای نفت مخزن و گاز تزریقی انجام و خط‌بست‌های اولیه و تزریقی که توسط خط‌بست های متقاطع به یکدیگر مرتبط می‌شوند، تعیین می‌شوند. حداقل فشار امتزاج‌پذیری، فشاری است که براثر آن طول یکی از خط‌بست‌های نفت اولیه تا تزریقی صفر شود. در روش دوم با توجه به تعریف $M‌M‌P$ به‌عنوان پایین‌ترین فشاری که در آن کشش سطحی بین دو فاز صفر می‌شود، این کمیت براساس محاسبه‌ی کششِ بین سطحی با مدل پاراکر تعیین می‌شود. محاسبات به‌روش تحلیلی با استفاده از معادلات حالت $P‌R$ و $M‌N‌M$ انجام می‌شوند. نتایج به دست آمده از مدل تحلیلی با روش آزمایشگاهی لوله قلمی، و نتایج حاصل از مدل پاراکر با روش امحاء کشش سطحی $(V‌I‌T)$ مقایسه می‌شود. بررسی انجام‌شده درمورد تأثیر ترکیب گاز تزریقی نیز نشان‌گر آن است که حضور اجزاء میانی در گاز تزریقی می‌تواند در کاهش $M‌M‌P$ مؤثر باشد.