امکان‌سنجی تحقق‌پذیری شهر الکترونیک در کلان‌شهرهای ایران (مطالعه‌ی موردی: کلان‌شهر تبریز)

توسعه‌ی چشمگیر فناوری‌های اطلاعات و ارتباطات و گسترش اینترنت از یک سو و نیاز مدیریت شهری به ایده‌های نو در اداره‌ی شهرها و ضرورت ارتقاء مشارکت شهروندان از سوی دیگر، ما را در برابر دروازه‌های شهرهای الکترونیک قرار داده است. با نگاهی به کشورهای پیشرفته جهان درمی‌یابیم دولت الکترونیکی تا چه حد توانسته است هزینه‌های عمومی را کاهش دهد و کارایی و اثربخشی کنترل و مدیریت سیستم‌های اجتماعی، مالیاتی، بهداشتی، درمان عمومی و تأمین اجتماعی را به حداکثر برساند. با توجه به اهمیت شهر الکترونیک هدف این تحقیق سنجش تحقق‌پذیری شهر الکترونیک و امکان‌سنجی آن در کلان‌شهر تبریز می‌باشد. نوع تحقیق حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از نظر ماهیت و جمع‌آوری اطلاعات اسنادی – میدانی (پیمایشی) میباشد. جامعه‌ی آماری تحقیق مدیران و کارشناسان مسائل شهری کلان‌شهر تبریز (1400 نفر) می‌باشد که حجم نمونه به روش نمونه‌گیری ساده تصادفی 182 نفر انتخاب شده است. یافته‌های تحقیق نشان می‌دهد که بیش‌ترین تحقق‌پذیری در متغیرهای مکانیزه کردن امور شهرداری، شبکه‌ی محلی و شبکه‌ی اینترنت (فیبر نوری، بی‌سیم و DSL و ...) به ترتیب با میانگین رتبه‌ای فریدمن 19/20، 46/18 و 52/17 می‌باشند. همچنین کمترین میزان تحقیق پذیری مربوط به متغیرهای امنیت، یکپارچگی سیستم‌های موجود و آمادگی مالی (بودجه‌ی عمرانی و جاری IT) می‌باشد که میانگین رتبه‌ای فریدمن آن‌ها نیز 06/4، 23/4 و 62/4 بوده است. همچنین نتایج آزمون تی نشان می‌دهد که از 18 متغیر، 7 متغیر دارای وضعیت بحرانی و عدم تحقق‌پذیری مناسب بوده‌اند که ارزش آزمون تی آن‌ها کمتر از میزان ارزش آزمون (یعنی 3) می‌باشد و تحقق یافتگی کمتری دارند.