بررسی اثر روش‌های خشک کردن بر ویژگی‌های صمغ دانه بالنگو

مقدمه: هیدروکلوئیدها (صمغ‌ها) به مجموعه ای از پلی ساکاریدها و پروتئین ها اطلاق می شوند که در آب حل یا پخش شده و ویسکوزیته را افزایش می‌دهند. هدف از این پژوهش بررسی اثر روش‌های مختلف خشک کردن بر خصوصیات رئولوژیکی و بافتی صمغ دانه بالنگو می‌باشد. مواد و روش‌ها: سه روش متفاوت شامل خشک کردن در هوای داغ (40، 50، 60، 70 و 80 درجه سانتی گراد)، خشک کن انجمادی و تحت خلاء مورد مطالعه قرار گرفت. خصوصیات رئولوژیکی و بافتی محلول ها (55/0 و 3 درصد) به ترتیب توسط ویسکومتر چرخشی بروکفیلد و دستگاه آنالیز بافت اندازه‌گیری گردید. یافته ها: ویسکوزیته ظاهری محلول‌های تهیه شده از صمغ‌های خشک شده در شرایط مختلف و در سرعت برشی برابر 60 بر ثانیه در محدوده 056/0 تا 203/0 پاسکال ثانیه می‌باشد. با افزایش دمای هوای داغ  از 40 به 80 درجه سانتی‌گراد، مقدار ویسکوزیته صمغ‌ها از 161/0 به 056/0 پاسکال ثانیه کاهش می‌یابد (سرعت برشی 60 بر ثانیه). مقدار عددی سفتی، نیروی چسبندگی، قوام و چسبندگی به ترتیب در محدوده 1/33 تا 9/46 گرم، 90/9 تا 8/14 گرم، 3/245 تا 8/487 گرم در ثانیه و 1/64 تا 8/130 گرم در ثانیه برای ژل‌های تهیه شده از صمغ های خشک شده (3% وزنی/وزنی) در شرایط مختلف می‌باشد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که صمغ خشک شده درون خشک کن انجمادی بیشترین مقدار ویسکوزیته را دارد و با افزایش دمای هوای داغ مقدار ویسکوزیته صمغ‌ها کاهش می‌یابد. بیشترین مقدار عددی مربوط به سفتی و قوام بافت صمغ مربوط به نمونه‌های خشک شده درون خشک کن انجمادی می‌باشد.