بررسی تأثیرات تزریق مواد مغذی مختلف به کیسة زردة تخم‌مرغ‌های بارور، همراه با 36 ساعت گرسنگی پس از تفریخ، بر قابلیت جوجه‌کشی، عملکرد رشد و برخی فراسنجه‌های خونی جوجه‌های گوشتی

این تحقیق به منظور مطالعة اثر قابلیت تغذیة جنینی بر درصد جوجه ‌درآوری، وزن اولیه بعد از هچ، عملکرد رشد، فراسنجه‌های خونی، سیستم ایمنی جوجه‌های گوشتی و مورفولوژی پرزهای روده انجام گرفت. در این مطالعه 240 تخم‌مرغ بارور سویة گوشتی راس- 308 (گلة مادر در سن 28 هفتگی)، در قالب طرح کاملاً تصادفی با پنج تیمار استفاده شدند. به هر تیمار سه تکرار و به هر تکرار 16 عدد تخم‌مرغ اختصاص داده شد. تیمارها عبارت بودند از یک تیمار بدون تزریق (شاهد 1) و تزریق 7/0 میلی‌لیتر از مواد مغذی شامل آب مقطر (شاهد 2)، محلول اسیدهای آمینه، دکستروز 10 درصد و دکستروز 20 درصد، به کیسة زردة تخم‌مرغ‌های بارور در روز 5/14 انکوباسیون. جوجه‌ها بعد از هچ به مدت 36 ساعت از دسترسی به خوراک محروم بودند. وزن تولد در تیمار اسید آمینه در مقایسه با تیمار بدون تزریق و تزریق آب مقطر به طور معنا‌داری بیشتر بود (05/0>P). بیشترین افزایش وزن در 22 تا 42 روزگی و کل دوره در تیمار تزریق دکستروز 20 درصد مشاهده شد که با تیمارهای تزریق آب مقطر و بدون تزریق اختلاف معنا‌داری داشت. بیشترین مقدار خوراک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی به 22 تا 42 روزگی و کل دورة پرورش در تیمار آب مقطر مربوط بود. گلوکز خون جوجه‌ها پس از هچ در تیمار تزریق آب مقطر و بدون تزریق از سایر تیمارها کمتر بود، همچنین کلسترول در تیمار تزریق آب مقطر کمترین مقدار را نشان داد. تزریق دکستروز 10 درصد سبب افزایش وزن نسبی تیموس (در هفت‌روزگی) شد. همچنین کمترین وزن نسبی بورس فابریسیوس در 42 روزگی در تیمار بدون تزریق مشاهده شد. تزریق دکستروز 10 درصد سبب افزایش طول پرز در مقایسه با سایر تیمارها در سه روزگی شد که البته با تیمار بدون تزریق اختلاف معنا‌داری داشت. بر اساس نتایج این آزمایش، به نظر می‌رسد تزریق کربوهیدرات‌ها به داخل تخم می‌تواند در بهبود عملکرد جوجه‌ها مؤثر باشد.