بررسی تطبیقی پیاده‌راه‌های تربیت و ولیعصر شهر تبریز از منظر مؤلفه‌های پیاده‌مداری

  پیاده­روی به عنوان اصلی­ترین الگوی جابه­جایی مردم در داخل کانون­های زیستی به دلیل کم هزینه بودن یا در دسترس بودن آسان برای کلیه اقشار جامعه به شمار می­رفت که به دنبال انقلاب صنعتی و سلطه‌ی اتومبیل در شهرها موضوع عابر پیاده به فراموشی سپرده شد. کلان‌شهر تبریز نیز از این قاعده مستثنی نبوده و غلبه­ی فضاهای سواره بر مسیرهای پیاده، عرصه را بر حضور شهروندان در فضاهای شهری تنگ نموده است که در این راستا، نادیده گرفته شدن نیازهای عابران پیاده از معضلات پیش­رو می­باشد. هدف مقاله­ی حاضر، بررسی تطبیقی پیاده­راه­های تربیت و ولیعصر شهر تبریز از منظر مؤلفه­های پیاده­مداری است. روش تحقیق مقاله­ی حاضر، توصیفی-تحلیلی، نوع پژوهش کاربردی و شیوه‌ی جمع­آوری داده­ها و اطلاعات اسنادی و پیمایشی است. برای تعیین حجم نمونه در پیاده­راه­های تربیت و ولیعصر تبریز که در سال 1394 به‌عمل آمده از روش کوکران و جهت نمونه­گیری از روش تصادفی ساده بهره گرفته شده است. در تحقیق حاضر، جهت تعیین روایی تحقیق از روش تأیید خبرگان و صاحبنظران و برای پایایی تحقیق از آزمون KMO که میزان آن در هر دو پیاده­راه بالاتر از 50/0 است، استفاده شده است. در نهایت برای پردازش و تجزیه و تحلیل داده­ها از روش تحلیل عاملی استفاده شده است. یافته­های پژوهش حاضر، نشان می­دهد 5 عامل «دسترسی به خدمات»، «وضعیت امنیت»، «امکانات و تسهیلات پیاده­رو»، «مطلوبیت محیطی» و «جذابیت و زیبایی پیاده­رو» بالاترین سهم را در تعریف پیاده­مداری در پیاده­راه­های مذکور دارا می­باشند. نتایج حاصل از پژوهش، نشانگر این است که عامل دسترسی به خدمات با 14/25 درصد و وضعیت امنیت با 48/20 درصد در پیاده­راه تربیت و عامل امکانات و تسهیلات پیاده­رو با 26/25 درصد و مطلوبیت محیطی با 40/21 درصد در پیاده­راه ولیعصر از نظر ساکنان و استفاده­کنندگان از وضعیت مطلوبی برخوردار است.