بررسی دقت مونوفیلامانهای سیمز- وینشتاین و لیلی در غربال گری نوروپاتی دیابتی

  زمینه: نوروپاتی دیابتی شایع­ترین عارضه دیابت است. به منظور کنترل مؤثر نوروپاتی دیابتی، تشخیص دقیق بیماران به طور منظم لازم است.   هدف: مطالعه به منظور تعیین دقت مونوفیلامان­های سیمز- وینشتاین و لیلی در غربال­گری نوروپاتی محیطی بیماران دیابتی انجام شد.   مواد و روش ­ ها: در این مطالعه ، 150 بیمار مبتلا به دیابت نوع دو که در سال 1389 به مرکز دیابت بیمارستان گلستان اهواز مراجعه کرده بودند انتخاب شدند و پرسش­نامه 13سؤالی در مورد علامت­های ذهنی نوروپاتی را تکمیل کردند . بیماران همچنین به وسیله دو نوع مونوفیلامان ارزیابی شدند. سپس آزمون هدایت عصبی به عنوان استاندارد طلایی برای آن­ها انجام شد. حساسیت و ویژگی مونوفیلامان­ها با کمک آمار توصیفی محاسبه شد.   یافته­ها: شایع­ترین علامت­های ذهنی شامل پاراستزی هر دو پا، درد پاها، حس سوزش، سوزن سوزن شدن و بی­حسی در انتهاها بود. حساسیت مونوفیلامان سیمز- وینشتاین و لیلی در نقاط 1 تا 3 به ترتیب در محدوده %9/35 تا %7/48 و %9/35 تا %8/53 بود. حساسیت و ویژگی مونوفیلامان­های سیمز- وینشتاین و لیلی در جمع نقاط 3 و 1 شامل %2/46 و %4/78 و در جمع هر سه نقطه به ترتیب %7/48 و %5/77 بود.   نتیجه­گیری: با توجه به یافته­ها، مونوفیلامان­ها به عنوان روش­های ارزان، ساده و مناسب برای ردیابی نوروپاتی حسی در معاینه­های بالینی تشخیص داده شدند. از این رو به محض تشخیص دیابت برای بیماران، غربال ­ گری آن­ها از نظر نوروپاتی توصیه می­شود.