بررسی عوامل مرتبط با دیسپلازی باقیمانده پس از درمان نئوپلازی های داخل اپی تلیالی سرویکس به روش مخروط برداری (مطالعه طولی)

مقدمه: اساس درمان بیماران مبتلا به سرطان داخل اپیتیلیوم(CIN)، پیشگیری از پیشرفت بیماری به سرطان مهاجم سرویکس است. یکی از روش های درمانی این بیماران، عمل مخروط برداری است.مطالعه حاضر با هدف بررسی فراوانی عوامل پیشگویی کننده دیسپلازی باقیمانده سرویکس پس از درمان سرطان های داخل اپی تلیالی سرویکس به روش مخروط برداری یا کونیزاسیون انجام شد. روش کار: مطالعه همگروهی  در سال 1392 بر روی 25 بیمار مبتلا به دیسپلازی سرویکس که در تشخیص با کولپوسکوپی و با اندیکاسیون  مخروط برداری  با چاقوی سرد ، عمل شدند انجام شد. بر اساس نتایج مخروط برداری بیماران مبتلا به دیسپلازی با شدت درگیری بالا، سرطان داخل اپیتیلیومی در جا in-situ)) و سرطان با تهاجم میکروسکوپی و موارد حاشیه مثبت نمونه کونیزاسیون متعاقباً هیسترکتومی شدند. نتایج هیستولوژی این بیماران با گزارش آسیب شناسی بیماران مبتلا به دیسپلازی و نتایج حاشیه منفی نمونه کونیزاسیون که به دلایل دیگر هیسترکتومی شدند مقایسه شد. در نهایت  علل  دیسپلازی باقیمانده سرویکس پس از این  عمل بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 17) و آزمون های تی تست و من ویتنی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: از بین 25 بیمار فقط در یک نمونه، حاشیه  بافت حاصل از مخروط برداری از نظر وجود دیسپلازی مثبت گزارش شد که در هیسترکتومی انجام شده کارسینوم مهاجم سلول سنگفرشی گزارش شد. از 11 بیمار دیگری که علی رغم وجود حاشیه منفی تحت عمل هیسترکتومی قرار گرفتند، 4 نفر (3/36%) دیسپلازی باقیمانده درجه بالا، 1 نفر (9%) دیسپلازی درجه پایین و 6 بیمار (5/54%) فاقد بیماری باقیمانده در سرویکس پس از درمان بودند. نتیجه گیری: شدت دیسپلازی، عامل پیشگویی مؤثری در احتمال بقایای بیماری پس از انجام کونیزاسیون در بیماران مبتلا به دیسپلازی سرویکس است، پیگیری دقیق این بیماران توصیه می شود.