بررسی فراوانی آکاتژیا با دو روش تشخیصی بالینی و استفاده از BARS در بیماران بستری در بخش‌های روان‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان

سابقه و هدف: آکاتژیا یکی از عوارض شایع داروهای آنتی‌سایکوتیک می‌باشد. اختلاف نظر در مورد معیارهای تشخیصی این عارضه و دشواری تشخیص افتراقی آن با اضطراب و بی‌قراری ناشی از بیماری زمینه‌ای موجب گردیده تا گزارشات در مورد میزان شیوع از 5/12 تا 75% متفاوت باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی فراوانی آکاتژیا به وسیله دو روش تشخیص بالینی و استفاده از BARS صورت گرفته است. مواد و روش‌ها: مطالعه از نوع توصیفی– تحلیلی بوده که بر روی 156 بیمار بستری و تحت درمان با داروهای آنتی‌سایکوتیک در بخش‌های روان‌پزشکی بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شده است. نخست یکی از محققین، اطلاعات مربوط به تشخیص این عارضه توسط پزشک معالج بیمار را از روی پرونده استخراج نمود و سپس محقق دیگر بدون اطلاع از نتایج به‌دست آمده از پرونده بیمار، وی را با استفاده از مقیاس BARS مورد ارزیابی قرار داد. اطلاعات به‌دست آمده با هم مقایسه و توسط آزمون t-student مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته‌ها: 4/15 درصد بیماران بر اساس معیار BARS و 6/9 درصد بر اساس تشخیص پزشک معالج دچار آکاتژیا بودند. میزان تشخیصی آکاتژیا توسط BARS به صورت معنی‌داری بیش‌تر از تشخیص بالینی صرف توسط پزشک معالج بود (005/0 = P). نتیجه‌گیری: با توجه به اثرات نامطلوب عدم تشخیص آکاتژیا در افزایش موربیدیتی و کاهش میزان پذیرش درمانی بیمار، به کار گرفتن روش‌های تشخیص دقیق‌تر این عارضه از جمله استفاده از BARS توصیه می‌شود.