بررسی وضعیت دموگرافیک، بالینی و آزمایشگاهی بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور و اینترمدیا- مرکز تحقیقات تالاسمی بیمارستان بوعلی ساری بین سالهای 1388-1386

سابقه و هدف: استان مازندران بالاترین نسبت "بیمار به جمعیت" برای بیماری تالاسمی ماژور در کشور دارا است (1 به 1000). تاکنون حدود 2700 بیمار تالاسمی ماژور در استان ثبت شده‌اند که حدود یک سوم به بخش تالاسمی بیمارستان بوعلی ساری مراجعه می‌کنند. این مطالعه به منظور آگاهی از وضعیت بالینی و آزمایشگاهی این بیماران انجام شد. مواد و روشها: این مطالعه مقطعی با مرور پرونده‌ها طی دو سال متوالی 1388-1386 انجام شد. شاخص‌های دموگرافیک و بالینی استخراج و وارد برنامه SPSS 11 شد. از آمار توصیفی برای پردازش داده‌ها استفاده شد. یافته‌ها: 1010پرونده بررسی شدکه 53% بیماران مذکر بودند. 2/84% مبتلا به تالاسمی ماژور و 8/15% مبتلا به تالاسمی اینترمدیا بودند. متوسط سن بیماران 8±23 سال بود. 93 نفر ازدواج کرده و 60 نفر صاحب فرزند شده بودند. 40% بیماران متوسط سه فریتین آخرشان 2000-1000 بود اما 22% فریتین بالای 3000 داشتند. MRI T2 قلب در160 بیمار انجام شده بود و34% ذخیره آهن شدید داشتند. 28 نفر با تشخیص نارسایی قلبی تحت درمان بودند. 81 بیمار مبتلا به دیابت بودند و سن تشخیص در آنها 7 ±20 سال بود. ‌شیوع کم‌کاری تیروئید و پاراتیروئید به ترتیب 3/6-7/3% و 5/4-3/3% بود. آلودگی به هپاتیت C در 73 نفر اتفاق افتاده بود. ماهانه 23000 ویال دسفروکسامین و 12000 قرص دفریپرون مصرف می‌‌شد. 30 نفر اسورال رایگان دریافت می‌کردند. نتیجه‌گیری: توزیع سنی بیماران مبین موفقیت اقدامات پیشگیری قبل از تولد و نیز افزایش طول عمر بیماران به دلیل مراقبتهای درمانی است. اما به دلیل جوان بودن اکثر بیماران، رشد جسمانی آنها ادامه دارد و تا سالها نیاز به خون و شلاتورها بیشتر می‌گردد.