بررسی ویژگی‌های فیتوشیمیایی گل سرخارگل [purpurea (L.) Moench Echinacea] در کشت مخلوط با لوبیا سبز و تاریخ‌های مختلف کشت تابستانه

در بررسی عملکرد ماده خشک و ویژگی‌های فیتوشیمیایی گل سرخارگل‌‌های دو‌ساله در کشت مخلوط سرخارگل با لوبیا سبز و تاریخ‌های مختلف کشت تابستانه، آزمایشی به­‌‌صورت کرت‌های خرد‌شده در قالب طرح پایه بلوک‌های کامل تصادفی با سه تکرار در سال زراعی 92-1391، طراحی و اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل آرایش کشت [کشت خالص سرخارگل، کشت خالص لوبیا سبز، کشت مخلوط جایگزینی با الگوهای کشت 1:1 (یک در میان) و 2:2 (دو در میان) سرخارگل و لوبیا سبز]، تاریخ‌های کشت [(10 تیر، 9 مرداد و 8 شهریور) در تابستان 1391] و کشت لوبیا سبز هم‌زمان با سبز‌شدن سرخارگل در بهار 1392 بود. نتایج آزمایش نشان داد که کشت زودهنگام سرخارگل‌ها در تابستان (10 تیر) موجب افزایش ماده خشک، مشتقات اسید کافئیک و محتوای فنل و فلاونوئید کل گل شد. در میان الگوهای کشت مخلوط نیز، کشت دو در میان سرخارگل و لوبیا سبز، موجب افزایش ماده خشک گل شد. در حالی‌که بیشترین مقدار اسید شیکوریک، اسید کلروژنیک و اکیناکوزید به‌ترتیب با 3/29، 4/2 و 3/2 میلی‌گرم بر گرم ماده خشک در کشت خالص سرخارگل‌ها به‌دست آمد. بیشترین مقدار فنل و فلاونوئید کل گل هم، در تاریخ کاشت 10 تیر و آرایش تک‌کشتی سرخارگل‌ها به‌دست آمد. در کل، می‌توان گفت که اگر هدف از کشت این گیاه افزایش تولید مشتقات اسید کافئیک باشد، تک‌کشتی و اگر هدف، بهبود تولید ماده خشک باشد، کشت مخلوط مزیت محسوب می‌شود. به علاوه، کشت زودتر این گیاه نیز از نظر تولید ماده خشک و مشتقات اسید کافئیک نسبت به کشت تأخیری، برتری دارد.