بررسی و مقایسه سطح سرمی سلنیوم در بیماران با گاستروانتریت‌ حاد بستری شده در بیمارستان کودکان مفید

زمینه و هدف: گاستروانتریت حاد به دفع مدفوع شل و آبکی بیشتر از 3 بار در روز یا افزایش حجم بیش از 15 میلی لیتر/کیلوگرم/ در روز اطلاق می­شود. سلنیوم در فعالیت های آنزیمی با خنثی کردن رادیکال­های آزاد اکسیژن، و افزایش سیستم ایمنی نقش مهمی ایفا می­کند. کمبود سلنیوم سبب افزایش ابتلا به عفونت، ریزش مو و شلی پوست می­گردد و در ایجاد و پیشرفت برخی از عفونت­های ویروسی موثر است. اخیرا کمبود سلنیوم در بیماری گاستروانتریت مورد بحث واقع شده است. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط بین سطح سرمی سلنیوم با بیماری گاستروانتریت حاد می­باشد. روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع مورد- شاهدی است که روی 80 بیمار 6-36 ماهه انجام شد. در گروه مورد 35 کودک مبتلا به گاستروانتریت حاد و در گروه کنترل 45 کودک سالم بررسی شدند. ابتدا سطح سرمی سلنیوم در کلیه افراد بررسی گردید و مجدداٌ پس از 7-10 روز در گروه بیماران در مرحله بهبودی اندازه گیری شد. یافته ها: میانگین سطح سرمی سلنیوم در مرحله حاد گاستروانتریت µg/L2/18±8/80 و پس از یک هفته از شروع بیماری یعنی در فاز بهبودی به میزان µg/L4/18±6/105 رسید. در گروه کنترل نیز میانگین سرمی سلنیوم µg/L3/15±5/94 بود. به عبارت دیگر در فاز حادگاستروانتریت و دهیدراتاسیون شدید نسبت به گروه کنترل، یک هفته پس از بهبودی و دهیدراتاسیون خفیف و متوسط سطح سرمی سلنیوم کمتر از مقدار طبیعی بود(001/0>P). نتیجه­ گیری: نتایج حاصل نشان­دهنده کاهش سطح سرمی سلنیوم در فاز حاد گاستروانتریت نسبت به گروه کنترل بوده و در فاز بهبودی، سطح سرمی سلنیوم به نحو قابل چشمگیری افزایش یافت. لذا در برنامه ریزی درمان گاستروانتریت حاد به کمبود سلنیوم می­بایست توجه شود.