بررسی کارآیی و عوارض گرافت‌‌های صناعی شریانی- وریدی (A-V graft) ناحیه کشاله ران در بیماران همودیالیزی

چکیده مقدمه: امروزه در بیماران دیالیزی که ورید محیطی خوبی برای ایجاد فیستول شریانی- وریدی ندارند یا ورید محیطی آنها به علت فیستول شریانی- وریدی (AVF) قبلی، دیگر قابل استفاده نیست، استفاده از گرافت‌های صناعی که شریان و ورید را به هم ارتباط می دهند و زیر جلد کار گذاشته می شوند، رو به افزایش است: در بیمارانی که در اندام فوقانی عروق مناسبی برای دستیابی عروقی( (accessبه هر دلیلی وجود نداشته باشد می‌‌توان از اندام تحتانی استفاده کرد. استفاده از گرافت صناعی در ناحیه ران به عنوان دستیابی عروقی به علت بالا بودن میزان عفونت و نیز خطر آمپوتانسیون اندام در ابتدا با اقبال جراحان همراه نبوده است. هدف: تعیین میزان عفونت و مدت زمان بازماندن (Patancy) گرافت صناعی ناحیه کشاله ران در بیماران همودیالیز مرکز آموزشی – درمانی بیمارستان سینا. مواد و روش‌‌ها: این مطالعه به صورت آینده نگر انجام شده است. 41 بیمار که تحت کارگذاری گرافت صناعی شریانی- وریدی با گرافت پلی تترافلورواتیلن در ناحیه ران در فاصله سال‌های 79 تا 83 در بیمارستان سینا قرار گرفته‌اند، در این مطالعه وارد شدند. اطلاعات دموگرافیک و عوارض مربوط به گرافت طی حداقل یکسال پی‌گیری بیماران جمع‌‌آوری شده و با آزمون‌‌های کاپلان – مایر و log- rank تجزیه و تحلیل شدند. نتایج: در این مطالعه میزان بازماندن گرافت صناعی پلی‌‌تترافلوئورواتیلن(PTFE) شریانی- وریدی ناحیه ران در ماه سوم، ششم و نهم و یکسال پس از کارگذاری به ترتیب 76%، 70%، 67% و 60% بود. در 14 بیمار (34%) گرافت از کار افتاد که در 2 مورد (8/4%) به علت عفونت و در 10 مورد (4/24%) به علت ترومبوز بود. در 2 مورد (8/4%) هم به علت ایجاد پسودوآنوریسم در مسیر گرافت بیماران دچار خونریزی شدند. در هیچ بیمــاری ایسکمی انـدام دیده نشد. میزان عفونت در مرد و زن و در سنین مختلف تفاوتی نداشت. میزان بازماندن گرافت نیز ارتباطی با جنس و سن نداشت. نتیجه‌‌گیری: در مطالعه حاضر میزان عفونت و ترومبوز در دستیابی عروقی ناحیه ران بیشتر از بقیه مطالعات نبود. بنابراین در بیمارانی که عروق قابل استفاده برای ایجاد دستیابی عروقی در اندام فوقانی ندارند می توان از اندام تحتانی برای تعبیه دستیابی عروقی استفاده کرد.