بهینه‌سازی پرتفوی در چارچوب مدل پتانسیل مطلوب و ریسک نامطلوبUPM-LPM

در روند تکامل تئوری پرتفوی به دلیل وجود محدودیت­هایی که در مفروضات اساسی مدل بهینه سازی مارکوویتز وجود داشت، مفهوم ریسک نامطلوب و مدل میانگین-نیم­واریانس ابداع گردید که نقص مدل سنتی را برطرف کرده و وابستگی به مفروضات محدود کننده را از بین می­برد. اما این مدل نیز از نظر تئوری­های مطلوبیت اقتصادی سرمایه­گذار دچار یک نقص عمده بوده و به دلیل عدم اندازه­گیری نوسانات مثبت، مطلوبیت اقتصادی حرکات صعودی قیمت دارایی­ها را در نظر نمی­گیرد. لذا در آخرین پژوهش های بهینه سازی پرتفوی، مدل ریسک نامطلوب-پتانسیل مطلوب (Lpm-Upm) ارائه گردید که این مدل از نظر مطلوبیت دارای پشتوانه­ی تئوریک قوی نظیر تئوری چشم انداز و تئوری مطلوبیت اقتصادی ون­نیومن و مورگنشترن می­باشد. در این پژوهش، پرتفوی بهینه مدل LPM-UPM در سطوح مختلف ریسک و پتانسیل پذیری با استفاده از داده­های شاخص­های تمامی صنایع و با بکارگیری از نرم­افزار Matlab محاسبه گردید. دوره­ی زمانی بهینه سازی از سال 1389 تا 1392 در نظر گرفته شده است و دوره­ی پس از آن (از 1392 تا 1395) روند پرتفوی بهینه شده طی مدل LPM-UPM با پرتفوی بهینه­ی مدل میانگین واریانس مقایسه خواهد شد. عملکرد پرتفوی های مزبور با استفاده از نسبت شارپ سنجیده شده و با استفاده از آماره­ی جابسون-کورکی معناداری تفاوت عملکرد دو پرتفوی آزمون خواهد شد. نتایج پژوهش نشان می­دهد در تمام رویکردهای مختلف ریسک پذیری و در تمام نقاط مرز کارا، بطور معناداری پرتفوی Lpm-Upm عملکرد بهتری نسبت به مدل سنتی مارکوویتز دارد.