بیولوژی مولکولی آمینوگلیکوزیدها و ارتباط ژن‌های آنزیم‌های تغییردهنده آمینوگلیکوزیدی با بروز مقاومت

اهمیت بالینی آمینوگلیکوزیدها از آن ‌جهت است که علیه طیف وسیعی از باکتری­های هوازی خصوصاً باکتری­های گرم منفی، بسیاری از استافیلوکوک­ها و برخی استرپتوکوک­ها مؤثر می­باشند و بیشترین کاربرد را در درمان عفونت­های ناشی از باسیل­های گرم منفی هوازی و بی­هوازی اختیاری نشان می­دهند. ترکیب یک آمینوگلیکوزید با یک عامل ضد دیواره مانند بتالاکتام و یا گلیکوپپتیدها ایجاد اثر سینرژیستی روی ایزوله­های حساس نموده و می­تواند در درمان عفونت­ها مؤثر باشد. امروزه باکتری‌ها، مقاومت چندگانه‌ای را نسبت به برخی از آنتی‌بیوتیک‌ها ازجمله آمینوگلیکوزیدها نشان می­دهند. مقاومت اکتسابی به آمینوگلیکوزیدها هم در باکتری­های گرم منفی و هم در باکتری­های گرم مثبت گزارش‌شده است. سه مکانیسم مقاومت شامل تغییر در جایگاه ریبوزومی اتصال دارو، کاهش در نفوذپذیری دارو و غیر فعال‌سازی آنزیماتیک دارو، مسئول مقاومت به آمینوگلیکوزیدها می­باشند. بنابراین، شناسایی مکانیسم مقاومت آن و یافتن گروه‌های عاملی جدید در کاهش مقاومت حائز اهمیت می‌باشد.