تأثیر تقابل فرد و ساختار بر راهبردهای تصمیم‏گیری پرونده هسته‏ای ایران؛ مطالعه موردی گفتمان نواصول‏گرایی

عوامل تأثیرگذار و میزان تأثیرشان در رویکرد هسته‏ای ایران در دوره‏های مختلف، متعدد و دارای تفاوت‏های اساسی بوده‏ است. اما با‌این‌حال دو متغیر فرد و ساختار همواره و در همه دوره‏ها تأثیر اجتناب‏ناپذیری بر رویکردهای ایران داشته‏اند، چرا که نوع  ارتباط‏ بین این دو می‏توانست زمینه تشدید و یا تسهیل شرایط برای حل این منازعه را فراهم ‏آورد. در همین راستا نشانه‏های رفتاری، کلامی و کنشی گفتمان نواصول‏گرایی حاکی از تقابل این دو متغیر در مناقشه هسته‏ای بوده است. از‌این‌رو بر‌اساس مفروض تقابل بین دو متغیر فرد و ساختار، این سؤال مطرح می‏شود که در گفتمان نواصول‏گرایی چه تأثیری بر راهبردهای تصمیم‏گیری پرونده هسته‏ای داشته است؟ یافته‏های پژوهش با بهره‏گیری از مدل روزنا و مبتنی‌بر روش توصیفی - تحلیلی نشان می‏دهد تقابل بین این دو متغیر؛ باعث به حاشیه رفتن تحلیل هزینه - فایده و در نتیجه اولویت تصمیم‏گیری براساس راهبردهای روان‌شناختی - ارزشی شده است.