تأثیر خستگی مرکزی و محیطی بر هماهنگی ورزشکاران دانشگاهی

  هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر خستگی مرکزی و محیطی بر هماهنگی حرکتی ورزشکاران دانشگاهی بود. جامعۀ آماری پژوهش کلیۀ دانشجویان دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران بودند که از این میان 24 نفر به‌صورت نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی‌ها پس از شرکت در پیش‌آزمون هماهنگی حرکتی دودستی، به‌طور تصادفی برحسب نوع خستگی به دو گروه خستگی مرکزی و محیطی تقسیم شدند. پس از اعمال مداخلۀ مورد نظر به مدت 12 ساعت، پس‌آزمون هماهنگی حرکتی دودستی به‌عمل آمد. به‌منظور بررسی تفاوت بین گروه‌ها از آزمون تی مستقل و برای تعیین تفاوت درون‌گروهی از آزمون تی همبسته در سطح معنا‌داری 05/0 P≤ استفاده شد. نتایج نشان داد میانگین زمان انجام تکلیف و زمان خطای گروه‌های تحت مداخلۀ خستگی مرکزی (004/0=P) و محیطی (0001/0=P) نسبت به پیش‌آزمون افزایش معنا‌داری داشتند. همچنین در پس‌آزمون نتایج تفاوت معنا‌داری را در بین هماهنگی حرکتی دودستی گروه‌های خستگی مرکزی و محیطی نشان داد (006/0=P). با توجه به نتایج، پژوهشگران پیشنهاد می‌کنند که برنامه‌های تمرینی و کاری ورزشکاران به‌گونه‌ای هماهنگ شود که شامل تمریناتی برای افزایش استقامت ذهنی در راستای تمرینات بدنی باشد تا در شرایط مختلف ورزشکار بتواند عملکرد بهینۀ خود را ارائه کند.