تأثیر روش آموزش شناختی- رفتاری بر ارتقاء برخی از مؤلفه‌های شناخت اجتماعی بزهکاران پسر

هدف از این پژوهش شناسایی اثرات روش شناختی – رفتاری بر ارتقاء سطح شناخت اجتماعی بزهکاران پسر بود. در این پژوهش از روش تحقیق و در آن از طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری بزهکاران پسر تحت پوشش کانون اصلاح وتربیت شهر تهران در سال 1386 راشامل بود که جرائم پرخاشگرانه از جمله قتل، ایرادضرب وجرح، آدم ربایی، تجاوز جنسی وسرقتهای توأم با پرخاشگری مرتکب شده بودند. نمونه آماری 48 نفر بود که به روش تصادفی انتخاب ودر گروههای آزمایشی وکنترل جایگزین شدند. برای گردآوری داده‌ها افراد گروه نمونه پرسشنامه حل مسأله اجتماعی دی زوریلا، نزو و مای دیو_ الیوارس و دوپرسشنامه محقق ساخته مهارتهای ارتباطی و کنترل خشم را تکمیل کردند. سه گروه آزمایشی در این پژوهش وجود داشت. گروه اول 10جلسه آموزشی در زمینه مهارتهای حل مسأله اجتماعی ومهارتهای ارتباطی، گروه دوم8 جلسه آموزشی درزمینه مهارتهای کنترل خشم و گروه سوم تلفیقی از روش اول ودوم رادر18جلسه آموزشی، مبتنی بر روش شناختی – رفتاری دریافت کردند. تجزیه وتحلیل داده‌های آماری با استفاده از آزمون آماری MANOVA مؤید اثرات روش شناختی_ رفتاری بر ارتقاء شناخت اجتماعی بزهکاران بود، یعنی تفاوت بین ترکیب میانگین‌های سطوح متغیر وابسته(مهارتهای کنترل خشم، مهارتهای ارتباطی ومهارتهای حل مسأله اجتماعی در دوبعد سازگارانه و ناسازگارانه) در گروههای مورد مطالعه معنی دار بود(015/0 p