تأثیر مقدار ساعت‌ کاری زنان شاغل بر باروری

مقدار ساعت کار زنان یک عامل مهم در رفتار فرزندآوری زنان شاغل شناخته شده است. هدف از این مقاله، بررسی تفاوت در باروری برحسب ساعت کاری زنان شاغل شهر اصفهان است. داده‌ها از یک پیمایش گذشته‌نگر از تاریخچه اشتغال و باروری اخذ شده است که 552 نمونه از زنان 40-20 سال را شامل می‌شود. برای برآورد اثر متغیر ساعت­ کاری، بر احتمال و الگوی باروری، از الگوی تحلیل بقا زمان گسسته استفاده شده است. نتایج کلی با محاسبه میزان باروری جزئی نشان داد زنان شاغل پاره­وقت نسبت به زنان شاغل تمام­وقت تعداد فرزند بیشتری به دنیا می­آورند و هنگامی‌که تفاوت­ها برحسب رتبه موالید بین دو گروه شغلی بررسی شد، نتایج نشان داد شغل پاره­وقت، فاصلة ازدواج تا فرزند اول و فرزند اول تا فرزند دوم را کاهش و احتمال رسیدن به فرزند دوم را افزایش می‌دهد؛ اما احتمال رسیدن به فرزند اول را کاهش می­دهد. به‌عبارت‌دیگر، شغل پاره­وقت، با بیشتر‌شدن احتمال به دنیا‌آوردن فرزند، در زنانی مرتبط است که قبلاً یک فرزند داشتند. این امر، ناشی از این حقیقت است که این زنان در هنگام به دنیاآوردن فرزند اول به‌دلیل نگرانی از ثبات خودشان در بازار کار به‌صورت تمام‌وقت کار می­کردند و کمبود زمان برای مسئولیت خانوادگیشان را تجربه کرده­اند. پس با افزایش شغل‌های پاره­وقت و درنتیجة آن، کاهش سطح فشار شغلی زنان، زمینة افزایش باروری فراهم می‌شود.