تأثیر هشت هفته تمرینات توپی در آب و پیلاتس بر سلامت روان و برخی شاخصهای عملکرد عضلانی زنان مبتلا به MS

مقدمه: بیماری مولتیپل اسکلروزیس (MS)، بیماری مزمن تخریب میلین سیستم اعصاب مرکزی است که به‌وسیله اختلال در انتقال در تکانه­های عصبی مشخص می‌شود. با توجه به تأثیر تمرینات ورزشی متفاوت در کمک به کاهش نشانه­های بیماری در بیماران MS، مطالعه حاضر با هدف مقایسه تأثیر دو نوع برنامه تمرینی تمرینات توپی در آب و پیلاتس بر روی سرعت و استقامت راه رفتن، میزان خستگی، تعادل و کیفیت زندگی در زنان مبتلا به بیماری MS انجام شد. روش‌کار: این مطالعه کاربردی و نیمه تجربی  در پاییز 1395 بر روی 31 نفر از زنان ساکن مشهد و مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس با EDSS 4-1 مراجعه‌کننده به انجمن MS شهر مشهد انجام شد. افراد در سه گروه تمرینات توپی در آب، پیلاتس و گروه کنترل قرار گرفتند. آزمودنی‌ها 3 جلسه در هفته و به مدت 8 هفته به تمرین پرداختند. داده‌های آزمون سرعت (آزمون 10 متر راه رفتن) و استقامت راه رفتن (آزمون دو دقیقه) و آزمون تعادلی برگ به‌وسیله زمانسنج و به‌وسیله پرسشنامه (شدت خستگی FFS)، میزان خستگی بیماران اندازه‌گیری شد و همچنین با استفاده از ضربان‌سنج، شدت برنامه­های تمرینی پیلاتس و تمرینات توپی در آب (از 70-40% ضربان قلب بیشینه) مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه ‌و تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS (نسخه 18) و آزمون‌های تحلیل واریانس چندراهه، تی همبسته و آزمون پیگیری توکی انجام شد. میزان p‌ کمتر از 05/0 معنادار در نظر گرفته شد. یافته‌ها: سرعت راه رفتن در گروه تمرینات توپی در آب افزایش معنی­داری یافت (001/0>p)، درحالی‌که در گروه پیلاتس این افزایش معنی­دار نبود (132/0=p). استقامت راه رفتن و تعادل در گروه تمرینات توپی در آب (008/0=p، 001/0=p) و گروه پیلاتس (009/0=p، 002/0=p) افزایش معنی­داری یافت. خستگی در گروه تمرینات توپی در آب (004/0=p) و پیلاتس (019/0=p) کاهش معنی­داری یافت. کیفیت زندگی بیماران نیز در دو گروه تمرینات توپی در آب (0001/0=p) و پیلاتس (001/0=p) افزایش معنی­داری یافت، درحالی‌که نسبت به تمام شاخص­ها بین دو گروه آزمودنی تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد (05/0p≥). گروه کنترل نیز در هیچ­یک از شاخص­های اندازه­گیری شده تغییری نشان ندادند. نتیجه­گیری: تمرینات توپی در آب و تمرینات پیلاتس می­تواند در کنار درمان­های دارویی موجب بهبود در شاخص­های تعادل، خستگی، سرعت و استقامت راه رفتن و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به MS شود و با افزایش هدفمند شدت و حجم فعالیت، توان جسمانی و سطح کیفیت زندگی بیماران افزایش پیدا کند.