تأثیر ورزش کگل و جریان‌های تداخلی در درمان زنان مبتلا به بی‌اختیاری استرسی ادراری

زمینه و هدف: بی­اختیاری استرسی ادرار با خروج بی­اختیار ادرار به هنگام بلند­کردن اجسام سنگین یا تغییر ناگهانی در وضعیت بدن، سرفه و عطسه­کردن شناخته می­شود. درمان فیزیکی و توان­بخشی نقش مهمی در درمان بی­اختیاری استرسی ادرار ایفا می­کند. روش بررسی: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بوده است و شرکت­کنندگان شامل 45 خانم با بی­اختیاری استرسی ادراری بودند. تشخیص بر اساس جزئیات شرح­حال، معاینة فیزیکی و آزمونهای­ ادراری بود. همة نمونه­ها به­طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. 15 نفر از نمونه­ها تحت ورزش کگل، 15 نفر جریان­های تداخلی و برای 15 نفر باقیماندة درمان توأم با ورزش کگل و جریان­های تداخلی به­کار گرفته شد. تعداد دفعات نشت ادرار در سه روز و مقدار نشت قبل و بعد از درمان در هریک از نمونه­ها ارزیابی شد و نتایج آن در هر یک از گروه­ها و بین آنها مورد مقایسه قرارگرفت. یافته­ها: آزمون تی- زوجی اختلاف آماری معناداری بین قبل و بعد از درمان در هر یک از گروه­ ها نشان می­دهد(05/0>p). ورزش کگل و جریان­های تداخلی بر تعداد دفعات نشت ادرار در سه روز و آزمون پد تأثیر مشابه داشتند. درمان توأم با ورزش کگل و جریان­های تداخلی باعث کاهش بیشتر در تعداد نشت ادرار در سه روز نسبت به ورزش کگل و جریان­های تداخلی به تنهایی می­شود (05/0>p). نتیجه­گیری: هریک از روش­های درمان فیزیکی استفاده شده در این کارآزمایی ساده و غیرتهاجمی می­باشند. استفادة توأم ورزش کگل و جریان­های تداخلی نسبت به یک روش در درمان بیماران مبتلا به بی­اختیاری استرسی ادراری، بیشتر مؤثر است. م ع پ 1390؛‌10(5): 527- 534