تبیین اهمیت سرمایه اجتماعی در سیاستگذاری و برنامهریزی توسعه پایدار در ایران

مروری بر ادبیات «سرمایه اجتماعی» نشان می‌دهد که هدف اصلی پایه‌گذاران و صاحبنظران این مفهوم تنبه و توجه دادن دولت‌مردان، سیاست‌گذاران و کارگزاران توسعه به این سو بود، که بدون توجه به نقش شبکه‌ها، تعاملات و مناسباتی که در لایه‌ها و سطوح پایین جامعه (خارج از حوزه سیاست و تصمیم‌گیری) جریان دارد و همچنین با بی‌اهمیت تلقی کردن آن، پیش‌بردن برنامه‌های توسعه نه تنها دشوار بلکه با شکست توأم خواهد بود و راه‌حل دست‌یابی به توسعه ا‌یی پایدار و متوازن، ابتناء سیاست‌ها و برنامه‌های توسعه به ظرفیت‌هایی است که ریشۀ فرهنگی داشته و مختص هر زادبومی است؛ به همین دلیل می‌تواند وفاق اجتماعی، همکاری و مشارکت مردم را در تحقق اهداف سیاست‌ها و پیش‌برد برنامه‌های توسعه تسهیل نموده و پیوند مستحکمی بین دولت و مردم برقرار نماید. در سایه این پیوستگی؛ انسجام و وفاق اجتماعی لازم در باب این‌که آرمان‌ها و مصالح کدامند و چگونه می‌توان بدان‌ها دست یافت نیز حاصل می‌شود. مروری بر ارزیابی‌های صورت گرفته در خصوص سیاست‌ها و برنامه‌های توسعه بلندمدت و میان‌مدت در کشور ما، گویای این حقیقت است که یکی از مهم‌ترین دلایل ناکامی آن‌ها، فقدان اجماع و وفاق اجتماعی بر سر اهداف و به تبع آن ضعف سرمایه اجتماعی و ناتوانی در جلب مشارکت عمومی برای تحقق اهداف این برنامه‌ها و سیاست‌هاست. در این مقاله نقش و اهمیت سرمایه اجتماعی در سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی‌های کلان توسعه، تبیین شده است.