تبیین سبک مدیریت تعارض مدیران مدارس بر اساس فرسودگی شغلی و استرس شغلی آنان در مناطق آموزش و پرورش شهرستان‌های خوی و چایپاره

هدف پژوهش حاضر تبیین سبک مدیریت تعارض مدیران مدارس بر اساس فرسودگی شغلی و استرس شغلی آنان بود. جامعه آماری پژوهش­حاضر را کلیه مدیران مدارس شهرستان­های خوی و چایپاره در سال تحصیلی 95-1394 تشکیل داده است که مجموعاً 370 نفر بودند. حجم نمونه آماری 173 نفر محاسبه و برای انتخاب نمونه از روش تصادفی طبقه­ای نسبی استفاده شده است. در این پژوهش برای جمع­آوری اطلاعات از پرسشنامه­های مدیریت تعارض رابینز­، استرس شغلی (ESH) و فرسودگی شغلی مسلچ استفاده شد. پس از بررسی مفروضه­های آزمون همبستگی، جهت تبیین سبک مدیریت تعارض بر اساس استرس شغلی و فرسودگی شغلی، با توجه به بر­آورد میزان پیش­بینی، از آزمون رگرسیون استفاده شد. نتایج نشان داد بر اساس استرس شغلی مدیران، می‌توان سبک‌های مدیریت تعارض شامل همکاری، اجتناب، سازش و مصالحه را پیش‌بینی نمود. اما چون مقدار F به دست آمده برای سبک‌ مدیریت تعارض رقابت (07/0) از لحاظ آماری معنادار نمی‌باشد (P≥0/05)؛ لذا نمی‌توان بر اساس استرس شغلی مدیران، سبک‌ مدیریت تعارض رقابت را پیش‌بینی نمود. ضریب بتا نشان می­دهد به ازای هر واحد افزایش در استرس شغلی مدیران، سبک مدیریت تعارض همکاری در مدیران به مقدار 33 درصد کاهش، سبک اجتناب به مقدار 28 درصد افزایش، سبک سازش به مقدار 34 درصد کاهش و سبک مصالحه به مقدار 47 درصد کاهش می‌یابد. بر اساس فرسودگی شغلی مدیران، می‌توان سبک‌های مدیریت تعارض همکاری، سازش و مصالحه را پیش‌بینی نمود. اما چون مقدار F به دست آمده برای سبک‌ مدیریت تعارض رقابت (04/0) و اجتناب (14/3) از لحاظ آماری معنادار نمی‌باشد (P≥0/05)؛ لذا نمی‌توان بر اساس فرسودگی شغلی مدیران، سبک‌ مدیریت تعارض رقابت و اجتناب را پیش‌بینی نمود. ضریب بتا نشان می‌دهد به ازای هر واحد افزایش در فرسودگی شغلی مدیران، سبک مدیریت تعارض همکاری در مدیران به مقدار 34 درصد کاهش، سبک سازش به مقدار 40 درصد کاهش و سبک مصالحه به مقدار 40 درصد کاهش می‌یابد