تعیین مقاومت به انسولین در وابستگان درجه اول بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک

مقدمه و هدف: مقاومت به انسولین و هیپرانسولینمی‌به طور شایع در مبتلایان به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک وجود دارد. تقریباً40 درصد از خواهران سالم زنان مبتلا دارای فنوتیپ هایپرآندورژنمیا بوده و دارای اختلالات نیز می‌باشند. هدف از این مطالعه بررسی تحمل غیرطبیعی گلوکز و مقاومت به انسولین و بروز دیابت در خانواده زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک بود. مواد و روش‌ها: ایــن مطالعـــه یک پژوهش مورد ـ شــاهدی است که در سال 1387 در دانشگاه علوم پزشکی شیراز انجام شد. با روش نمونه‌گیری تصادفی ساده مبتنی بر هدف از افراد خانواده مبتلایان به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک تعداد 107 نفر به عنوان گروه مورد و 107 نفر فرد سالم از خانواده‌های غیر مبتلا به عنوان گروه شاهد انتخاب شدند. شاخص توده بدنی و شاخص دور کمر به باسن افراد در هر دو گروه اندازه‌گیری شد. سپس نمونه خون جهت بررسی سطح سرمی‌انسولین، قند خون و تستوسترون گرفته شد. در ادامه شرکت کنندگان 75 گرم گلوکز محلول مصرف نموده و 2 ساعت بعد مجدداً سطح سرمی ‌قندخون آنها اندازه‌گیری شد. داده‌های جمع‌آوری شده با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون‌های آماری مجذور کای و تی‌ مستقل تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌ها: بین مقاومت به انسولین بر حسب نمایهHOMA، QUICKI و انسولین ناشتا با چاقی و چاقی مرکزی در گروه‌های مورد مطالعه ار تباط معنی داری وجود داشت (05/0 >p). در دو گروه مورد و شاهد ارتباط معنی‌داری بین چاقی مرکزی و عدم تحمل به گلوکز مشاهده شد(05/0 >p)). ارتباط معنی‌داری بین چاقی و دیابت تیپ2 در دو گروه مورد و شاهد وجود داشت(05/0 >p). نتیجه‌گیری: خانواده افرادمبتلا به سندرم تخمدان پلی‌کیستیک یک گروه پرخطر را تشکیل می‌دهند که باید مقاومت به انسولین در آنها شناسایی شود تا به موقع از بروز و پیشرفت آن جلوگیری گردد.