تنوع ژنتیکی و اکولوژیکی قارچ‌های بی‌هوازی شکمبه حیوانات نشخوارکننده: گذشته، حال و آینده

سابقه و هدف: قارچ‌های شکمبه برای اولین بار در سال 1910 توجه قارچ‌شناسان را به خود جلب کردند. بعدها به دلیل محتوای کیتین در دیواره سلولی، این قارچ‌ها در گروه قارچ های حقیقی طبقه بندی شدند و با عنوان نئوکالیماستیکس فرونتالیس نام‌گذاری گردیدند. امروزه بر اساس ویژگی های ریخت‌شناختی مانند تعداد تاژک در زئوسپور، ریزومیسلیوم، شکل اسپورانژ، فراساختار زئوسپور و داده‌های توالی‌های نوکلئوتیدی شش جنس از این قارچ‌ها شناسایی شده‌ اند که در دو گروه مونوسنتریک و پلی‌سنتریک قرار می‌گیرند. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر از بانک‌های اطلاعاتی شاملPubmed ، Scopus، Google Scholar، Elsevier databases، Irandoc ، Iranmedex،Magiran ،SID  وMEDLIB  واژه های کلیدی MeSH به‌ کار رفته در جستجوی مقالات شامل فیلوژنی، تک نیایی، نئوکالیمستیگومیکوتا و قارچ های شکمبه محدود شده در مقالات منتشر شده در سال‌های 1992 تا 2013 استخراج و مطالعه مروری بر روی آن‌ها انجام گرفت. یافته ها: ویژگی های گوناگونی از این قارچ‌ها مانند چرخه زندگی، ساختارهای تولیدمثلی، تال رویشی و داده‌های مولکولی، ارتباط آن‌ها را با کیتریدیومایکوتا نشان داده‌اند. مطالعه روابط فیلوژنی بین این قارچ‌ها و وابستگان آن‌ها با سایر یوکاریوت‌ها با استفاده از داده‌های توالی ناحیه 18S rDNA و آنالیز خوشه‌ای داده‌های ساختاری و نیز درصد G+C نشان داده است که این قارچ‌ها یک گروه تک‌نیایی را تشکیل می‌دهند. نتیجه گیری: ارزیابی عوامل بازدارنده و نقش آن ها در برهم کنش های بین قارچ ها و باکتری ها می تواند موجب درک بهتر از اکوسیستم شکمبه گردد. شناخت این عوامل می تواند زمینه ساز کاوش روش های نوین شناسایی اکولوژیکی شکمبه باشد. همچنین شناسایی عوامل باکتریایی بازدارنده فعالیت شکمبه می تواند زمینه ساز نقش فعال تر قارچ ها در هضم فیبر گیاهی در این اکوسیستم باشد.