توسعه صنعتی و محرومیت در مناطق ایران: 1392-1388

در ادبیات توسعه، دیدگاه‌های رشد متوازن و رشد نامتوازن در ابعاد بخشی و منطقه‌ای مهم‌ترین دیدگاه‌های رایج است و طرفداران هر کدام کاهش فقر و محرومیت را نمودی از توانایی دیدگاه‌های مذکور دانسته‌اند. بر این اساس، مسأله اساسی این پژوهش بررسی تأثیر توسعه صنعتی در مناطق ایران بر میزان محرومیت آن‌ مناطق است. برای سنجش میزان صنعتی شدن مناطق از سه شاخص تعداد بنگاه‌های صنعتی، شاغلان صنعتی و تولیدات صنعتی در فاصله زمانی 92-1388 استفاده گردیده است. از سوی دیگر، میزان محرومیت نیز با سهم افراد و خانوارهای تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی هر منطقه و متناسب با جمعیت آن مناطق ارزیابی شده است. با استفاده از روش اقتصادسنجی داده‌های تابلویی (پنل دیتا)، نتایج این پژوهش نشان داده است که صنعتی شدن مناطق به صورت معنی‌داری سهم افراد و خانوارهای تحت پوشش کمیته امداد مناطق ایران را در دوره زمانی مذکورکاهش داده است. از این رو و بر اساس نتایج این پژوهش،توسعه صنعتی در مناطق جغرافیایی ایران زمینه را برای کاهش محرومیت، تجلی‌ یافته در کاهش سهم افراد و خانوارهای مددجویان کمیته امداد، فراهم نموده است. از منظر سیاست‌گذاری و بر اساس یافته‌های پژوهش حاضر، توجه به رشد متوازن بخش صنعت در مناطق کشور به منظور کاهش محرومیت‌ امری لازم و ضروری است.