دکترین اتحاد پیرامونی و امنیت اسرائیل

از ابتدای تاسیس رژیم صهیونیستی، خطر انزوا تهدید جدی برای دولتمردان آن بوده است. با توجـه به این تهدید،» دیوید بن گوریون« دکترین اتحاد پیرامونی را در جهت خروج از انزوا در برابر اتحاد دول عربی مطرح کرد. چارچوب اصلی این دکترین گسترش روابط با دولتهای مسلمان غیرعرب بود. 3رکـن اصلی استراتژی پیرامونی اسرائیل، بر ارکان نظامی، اطلاعاتی و دیپلماسی استوار بوده که در پیشـبرد آن از راهبردهای غافلگیری، انتقال جنگ به داخل سرزمین دشمن و ابتکار عمل بهره گرفته شـد. باتوجـه به این استراتژی، اسرائیل در جهت بقاء و دوام خود نیاز جـدی بـه همکـاری نظـامی بـا یـک ابرقـدرت منطقه ای داشت. بنابراین جهت اجرای این راهبرد با کشورهای پیرامون مرزهـای اعـراب مثـل ترکیـه، ایران و اتیوپی متحد شد و امروز پس از 6دهه، این دکترین با تغییـرات منـابع تهدیـد پـی گیـری مـی شود. این پژوهش به دنبال این است که تا چه میزان دکترین اتحاد پیرامونی در امنیـت و بقـاء اسـرائیل تاثیر گذار بوده است. نوشتار حاضر بنیان پژوهشی خود را به منظور بررسـی دکتـرین اتحـاد پیرامـون و متغیرهای تهدیدزا علیه اسرائیل، بنیان نظری موازنه تهدید استفان والت قرار داده و تـلاش کـرده ابعـاد اتحاد پیرامونی را از زمان 1950و متغیرهای تهدید زا در طـول 68سـال از زمـان تاسـیس را بررسـی کند.