رابطه سطح آگاهی از مهارت‌های زندگی با باورهای خودکارآمدی در دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی

هدف این پژوهش تعیین رابطه سطح آگاهی از مهارت­های زندگی با باورهای خودکارآمدی در دانشجویان بود. در این راستا 384 نفر از دانشجویان دانشگاه شـهید بهشتی با استفاده از روش نمونه­گیری خوشه­ای چندمرحله­ای انتخاب شدند. جهت جمع­آوری داده­ها از پرسشنامه­های باورهای خودکارآمدی شرر (1982)، میزان آگاهی از مهارت­های زندگی احدی (1386) و اطلاعات جمعیت­شناختی استفاده شد. نتایج در سطح 95 درصد اطمینان نشان داد که از میان ابعاد مهارت­های زندگی، مهارت­های خودآگاهی، ارتباطی، حل مسأله، تصمیم­گیری، تفکر انتقادی و مقابله با استرس و از میان سطوح مهارت­های زندگی، سطح دانش و بکار بستن با خودکارآمدی دانشجویان رابطه معنادار دارد. اما بین مهارت­های همدلی، بین فردی، تفکر خلاق، مقابله با هیجانات و سطح فهم با خودکارآمدی دانشجویان رابطه­ای مشاهده نشد. همچنین از میان ابعاد مهارت­های زندگی تنها مهارت­های خودآگاهی، ارتباطی، تصمیم­گیری، تفکر انتقادی و مقابله با استرس پیش­بینی­کننده­های خوبی برای خودکارآمدی بودند. از میان مشخصه­های جمعیت شناختی، تأثیر سن به صورت مستقیم و محل زندگی، تأهل، دانشکده، مقطع تحصیلی و نمره کل مهارت­های زندگی به صورت تعاملی با خودکارآمدی معنادار بود.