رابطه علی بین کمرویی و تنهایی با میانجیگری سبک‌های شوخ‌طبعی (خود ارزنده‌سازانه و پیوندجویانه) و عزّت‌نفس در دانش‌آموزان دختر شهرستان نجف‌آباد

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه علی بین کمرویی و تنهایی با میانجیگری عزّت‌نفس و سبک‌های شوخ‌طبعی (خودارزنده‌سازانه و پیوندجویانه) بود. نمونه پژوهش 150 دانش‌آموز دختر دبیرستانی را شامل می‌شد که در دبیرستان‌های شهرستان نجف‌آباد مشغول به تحصیل بودند و به روش نمونه‌گیری تصادفی چندمرحله‌ای انتخاب شدند. ابزار اندازه‌گیری متغیرهای پژوهش شامل پرسشنامه سبک‌های شوخ‌طبعی مارتین و همکاران (HSQ)، مقیاس عزّت‌نفس روزنبرگ (RSES)، مقیاس تنهایی راسل (UCLA) و پرسشنامه ‌کمرویی استنفورد (SSI) بود. آزمون مسیرهای مستقیم و غیرمستقیم الگوی پیشنهادی پژوهش، به‌ترتیب با استفاده از رو‌ش‌های تحلیل مسیر و بوت‌استرپ انجام شد. یافته‌ها نشان داد که عزّت‌نفس و سبک‌های شوخ‌طبعی میانجی ارتباط بین کمرویی و تنهایی است. در پایان می‌توان نتیجه گرفت که افراد کمرو با بالا بردن عزّت‌نفس و به‌کارگیری سبک‌های شوخ‌طبعی پیوندجویانه و خودارزنده‌سازانه در روابط میان‌فردی خویش، می‌توانند در جامعه و در بین همسالان خود بیشتر حضور یابند و بدین‌گونه ارزیابی‌های مثبت از خود را افزایش داده و در نهایت از تنهایی خود بکاهند.