رابطه فرهنگ سازمانی در شهرداری و توانمندسازی ساکنین سکونتگاه های غیر رسمی شهر مشهد

هدف کلی از انجام این پژوهش، بررسی وضعیت توانمندی ساکنین حاشیه­نشین مشهد و اثر فرهنگ سازمانی بر این روند بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه مورد بررسی 240 نفر از سکونتگاه­های غیررسمی و 120 نفر از پرسنل شهرداری بودند. برای گردآوری اطلاعات از دو پرسشنامه فرهنگ سازمانی دنیسون و توانمندی روانشناختی استفاده شد. داده­های گردآمده با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی به خصوص رگرسیون و آزمون فریدمن تجزیه و تحلیل گردید. نتایج نشان داد که سطح توانمندی در بین ساکنین حدود 41/2 می­باشد. در بخش عوامل موثر بر ارتقای سطح توانمندی آزمون اول نشان داد که سطح معنی­داری 000/0 بوده و تی محاسبه شده 296/2 می­باشد، بنابراین، فرهنگ سازمانی نیروهای شهرداری در این امر نقش تعیین کننده­ای دارد. همین آزمون­ها نشان داد که 55 درصد از توانمندسازی ناشی از درگیرشدن در کار می­باشد. سوال بعدی آن بود که آیا نیروهای شهرداری امکان درگیرشدن در کار را برای ساکنین فراهم می­آورند؟ نتایج نشان داد که در سطح معنی­داری 011/0 و در صورت فراهم آمدن شرایط، توانمندی ساکنین بیشتر می­شود. همچنین ضریب تشخیص 047/0 محاسبه شد که نشان می­داد توانمندی ایجاد شده مربوط به سازگاری است. اطلاعات موجود تحلیل شده و مشخص شد در سطح معنی­داری 039/0، انطباق­پذیری بر توانمندسازی ساکنین اثرگذاراست. در آخر، نقش و جایگاه مولفه رسالت در فرهنگ سازمانی و نقش آن بر توانمندسازی بررسی شد. مطابق بررسی صورت­گرفته، سطح معنی­داری آزمون 000/0 محاسبه شد و نشان داد که این تاثیر مطرح می­باشد. از آنجا که میزان ضریب تشخیص نیز 130/0 به دست­آمد، مشخص­گردید که توانمندسازی حاصل، نتیجه مولفه رسالت در فرهنگ سازمانی است. به طورکلی، هرچه اعتقاد پرسنل شهرداری به درگیر­شدن، سازگاری، انطباق­پذیری و کیفیت رسالت بیشتر باشد، توان و قابلیت آنها برای توانمندسازی ساکنین بیشتر خواهد ­بود. در این روند، متغیر انطباق­پذیری بالاترین تاثیر و رسالت، کمترین نقش را بر عهده داشته ­است. در نتیجه، چنانچه مسئولین بپذیرند که ساکنین توان و تمایل تغییر امور را دارند، می­توان امیدوار بود که سطح توانمندی ساکنین به حد قابل قبولی افزایش پیدا نماید.