رابطه معنویت‌گرایی با عشق‌ورزی و الگوی ارتباطی زوجین

مقدمه: با توجه به نقش سلامت خانواده در جامعه و همچنین تأثیر الگو‌های ارتباطی و سبک‌های عشق‌ورزی در سلامت خانواده، پژوهش حاضر باهدف تعیین رابطه‌ی معنویت‌گرایی با عشق‌ورزی و الگوی ارتباطی زوجین انجام شد. روش‌ کار: پژوهش حاضر مطالعه توصیفی از نوع همبستگی بود که به‌صورت مقطعی در سال 1395 انجام شد. بدین منظور از میان زوجین ناحیه 4، منطقه 20 شهر تهران، نمونه‌ای با حجم 500 نفر (250 نفر زن، 250 نفر مرد) درمجموع، 250 زوج با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های الگوی ارتباطی زوجین (CPQ) کریستنسن و سالاوی (1984)، معنویت پارسیان و دونینیگ (2009) و نگرش‌های مربوط به عشق هندریک و هندریک (1986) استفاده شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها، از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه استفاده شد. یافته‌ها: نتایج تجزیه‌وتحلیل داده‌ها نشان داد که متغیر عشق‌ورزی زوجین با مؤلفه‌های اهمیت اعتقادات معنوی، خودآگاهی، نیازهای معنوی و فعالیت معنوی به ترتیب همبستگی مستقیم در سطح معناداری (01/0) داشت. مؤلفه‌های معنویت از عشق‌ورزی، پیش‌بینی معناداری ارائه دادند. از بین الگو‌های ارتباطی، الگوی سازنده متقابل رابطه مثبت و معناداری با مؤلفه‌های معنویت در سطح 01/0 داشت و الگو‌های کناره‌گیری/ توقع، مردمتوقع/زن کناره‌گیر، زن متوقع/ مرد کناره‌گیر و اجتناب متقابل با مؤلفه‌های معنویت رابطه منفی و معناداری داشتند. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژوهش می‌توان گفت هرچقدر اعتقادات معنوی، خودآگاهی، نیازهای معنوی و فعالیت معنوی بالاتر باشد، به دنبال آن‌هم عشق‌ورزی زوجین بالاتر است و زوجین در ایجاد رابطه سازنده متقابل و کاهش رفتا‌رهای اجتنابی ناسالم بهتر عمل می‌کنند