رابطه ی سبک خودگویی و مشکلات عاطفی در دانشجویان

مقدمه: سبک خودگویی، هسته‌ی مرکزی در تنظیم شناختی‌رفتاری است که نقش مهمی در ایجاد و تداوم مشکلات عاطفی دارد. با شناخت سبک خودگویی و مولفه‌های آن می‌توان به خودکنترلی که در احساس خودکارآمدی افراد تاثیر به ‌سزایی دارد، دست یافت. پژوهش حاضر با هدف بررسیرابطه‌ی خودگویی و مشکلات عاطفی در دانشجویان دانشگاه پیام نور مشهد انجام شد. روش‌کار: در این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی، 375 نفر از دانشجویان دانشگاه پیام نور مشهد در سال 1389 به روش نمونه‌گیری داوطلبانه انتخاب شدند. برای ارزیابی خودگویی و مشکلات عاطفی از پرسش‌نامه‌ی خودگویی (ST) کالوت و همکاران و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیری، تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج همبستگی پیرسون نشان می‌دهد که خودگویی منفی، رابطه‌ی مثبت معنی‌داری با دو مولفه‌ی افسردگی و اضطراب دارد (001/0P≤) در حالی که با استرس، همبستگی معنی‌داری را نشان نمی‌دهد. هم‌چنین خودگویی مثبت با استرس، رابطه‌ی منفی معنی‌داری دارد (05/0P≤). نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان می‌دهد خودگویی منفی در پیش‌بینی افسردگی و اضطراب (001/0P≤) و خودگویی مثبت در پیش‌بینی استرس، توان بیشتری دارند (05/0P≤). نتیجه‌گیری: سبکخودگویی در پیش‌بینی مشکلات عاطفی دانشجویان نقش دارد. با افزایش آگاهی و حساسیت شناختی از طریق آموزش‌های لازم جهت تغییر سبک خودگویی می‌توان به ارتقای سلامت روان و عملکرد دانشجویان کمک نمود.