سطح بندی محله های شهری جهت توسعه درون زا با تاکید بر مسکن نمونه موردی: شهر پیرانشهر

رشد شتابان جمعیت شهری و گسترش بی رویه شهر با توجه به موقعیت استراتژیکی خاص پیرانشهر موجب بروز مشکلات زیادی شده است، این امر موجب شده حریم شهر در معرض رشد ناموزون و هجوم کاربری های شهری و بالاخص کاربری مسکونی قرار گیرد. ﻣﺳﺋﻠﻪ اصلی پژوهش حاضر پدیده رهاشدگی اراضی ،وجود انواع بافت های فرسوده داخل شهر و تاکید مؤکد متولیان بر رسیدگی به بافت های فرسوده شهر است. بنابراین پژوهش حاضر، باهدف دستیابی به الگوی توسعه کالبدی یکپارچه شهر پیرانشهر و تأمین نیاز مسکن در درون  محدوده شهر به دنبال استفاده حداکثری از ظرفیت های موجود شهر پیرانشهر است. در این پژوهش که با روش توصیفی-تحلیلی انجام گرفته، با بهره گیری از مدل های ارزیابی چند معیاره از جمله AHP ، TOPSISو Copras، سعی شده تا برآورد متناسبی از توسعه درونی  محلات شهر پیرانشهر با استفاده از داده های مکانی و توصیفی اجزا و عناصر از جمله (قدمت ابنیه، نوع مصالح، تعداد طبقات، تراکم جمعیتی، نفوذ پذیری، اراضی بایر ، ریزدانگی) به عمل آید. وزنهای مولفه های مربوط به هر قلمرو  با استفاده از مدل AHP استخراج و برای تعیین فواصل بین گزینه ها  و گروه بندی معیارها از مدل TOPSIS استفاده شد، سپس به منظور استخراج شاخص نهایی با استفاده از مدل Copras، با یکدیگر تلفیق و شاخص نهایی  توسعه درونی در سطح محلات استخراج و با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) به تلفیق شاخص ها پرداخته شد و در نهایت محلات شهر به لحاظ شاخص های توسعه درون زا رتبه بندی شدند. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که در مجموع و با طیف های متفاوت، 60 درصد از محلات شهر پیرانشهر دارای توان متوسط به بالا جهت توسعه درونی  می باشند .