سنجش تأثیر استقلال، مشارکت اجتماعی، و تحصیلات زنان بر تمایل به فرزندآوری (مطالعه موردی شهر سیرجان)

ایران، در چند دهة اخیر، افت شدیدی را در میزان باروری کل داشته است. نتایج مطالعات نشان می‏دهد نقش زنان در اجتماع و توانایی تصمیم‏گیری در امور خانواده از عوامل مؤثر بر رفتار باروری زنان است و استقلال زنان عامل مهمی جهت کنترل رفتار باروری زنان محسوب می‌شود. مقالة حاضر، با استفاده از روش پیمایش، به بررسی رابطة برخی ابعاد استقلال زنان با تمایل به فرزندآوری زنان در شهر سیرجان، واقع در استان کرمان، می‏پردازد. داده‏ها از طریق پرسشنامه از 400 زن همسردار دارای فرزند واقع در سنین باروری جمع‏آوری شده است. نتایج تحلیل دومتغیره نشان می‏دهد که رابطة بین متغیرهای استقلال و تمایل به فرزندآوری با کنترل متغیرهای اقتصادی و اجتماعی (تحصیلات، مشارکت اجتماعی، و وضعیت اشتغال) معنادار نیست. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون لجستیک بیانگر این است که از میان متغیرهای مختلف، متغیر تحصیلات زنان و مشارکت اجتماعی زنان نقش تعیین‌کننده‏ای در تبیین تغییرات متغیر وابسته دارد؛ به گونه‏ای که با افزایش این دو عامل تمایل به فرزندآوری کاهش می‏یابد. علاوه بر این، دو متغیر سن زنان و تعداد فرزندان در رابطه با متغیر تمایل به فرزندآوری از قدرت تبیین بالایی برخوردارند. بدین لحاظ سیاست‏های جمعیتی به منظور دستیابی به باروری بالاتر باید به برنامه‏هایی معطوف گردد که زمینه‏هایی را جهت هماهنگی بین فرزندآوری و ادامة فعالیت‏های زنان در حوزة آموزش عالی و مشارکت در امور اجتماعی هماهنگی به‌وجود آورد.