سنجش میزان توسعه‌یافتگی شهرستان‌های استان کرمان با استفاده از تکنیک ادغام

رشد شتابان جمعیت و توسعه فیزیکی مناطق، همواره توزیع بهینه خدمات عمومی را با مشکل مواجه ساخته است. این امر منجر به عدم تعادل فضایی مناطق در گذر زمان شده است. هدف پژوهش حاضر «سنجش میزان توسعه‌یافتگی شهرستان­های استان کرمان» در دو برهه زمانی کاملاً متفاوت (1390 و 1394) می­باشد. رویکرد حاکم بر این پژوهش، توصیفی و تحلیلی است و ماهیت آن می­تواند کاربردی باشد. بدین منظور داده‌های آماری موردنظر، از سازمان‌های مربوط اخذ و جهت سنجش داده‌ها از پرسشنامه‌ای در قالب نظرات خبرگان و صاحب‌نظران امر استفاده‌شده است. در این پژوهش شهرستان­های استان بر اساس 48 مؤلفه در قالب هشت شاخص کلی (بهداشتی، آموزشی، فرهنگی، جمعیتی، اشتغال، زیربنایی، خدمات شهری و کشاورزی و دامداری) که با استفاده از مدل­ تصمیم­گیری چندمعیاره تاپسیس صورت پذیرفت. جهت وزن دهی ترکیبی شاخص­های پژوهش، از مدل­های ویکور وAHPF استفاده شد. در نهایت جهت ترکیب مدل­های فوق از روش ادغام استفاده گردید. همچنین مقایسه وضعیت شهرستان­های استان کرمان از سال 1390 تا 1394 به لحاظ وضعیت توسعه­یافتگی بیانگر آن است که تمامی شهرستان­ها تغییرات محسوسی نداشته و در همان سطح باقی‌مانده است به‌جز شهرستان زرند که در سال 1390 که براساس وزن به دست آمده در دو مدل فازی برابر با (0.045) و ویکور (0.811) در سطح نامطلوب قرار داشته که در سال 1394 به رده نسبتاً مطلوب و با وزن فازی (0.042) و وزن ویکور (0.799/) ارتقا یافته است. در انتها جهت از بین رفتن اختلاف رتبه‌ها در مدل­های مذکور و با ترکیب روش­های وزن دهی از مدل ادغام استفاده شده است. نتایج این مدل نشان می­دهد: شهرستان­های استان کرمان در سطوح مختلف برخورداری قرار گرفته‌اند. به طوری­که شهرستان­های کرمان، جیرفت و رفسنجان به ترتیب رتبه­های اول تا سوم و بدون تغییر در هر دو دوره زمانی در سطح بالای برخورداری قرار گرفته و شهرستان های فهرج، نرماشیر، ریگان و قلعه گنج محروم‌ترین مناطق شناخته‌ می شوند.