عملکرد حافظه‌ی شرح‌حال (اختصاصی بودن جنبه‌های معنایی و رویدادی) در افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)

پژوهش حاضر شامل دو مطالعه است که به بررسی رابطه بین توانایی دست­یابی به موارد شرح حال اختصاصی از حافظه و نشانه­های PTSD می­پردازد. مطالعه­ی اول شامل یک گروه از مبتلایان به PTSD ناشی از جنگ، به عنوان گروه آزمایشی و دو گروه کنترل (Non-PTSD و سالم) بوده و مطالعه­ی دوم، بر روی بیماران سرطانی مبتلا به PTSD و گروه کنترل سالم انجام شده است. گروه­ها در متغیرهای سن و هوش همتا شدند. آزمودنی­ها به دنبال تکمیل مقیاس تجدیدنظر شده تأثیر رویـداد (IES-R)، سیاهه­­ی افسردگی بک (BDI)،  سیاهه­ی اضطراب بک (BAI)، و مقـیاس هوش تجدیدنظر شده وکسلر بـزرگسالان (WAIS-R)، به تکمیل آزمون حافظه­ی شرح­حال (AMT) و مصاحبه حافظه شرح حال (AMI) پرداختند. نتایج مطالعه اول نشان داد که در گروه­های دارای سابقه­ی تروما کاهش اختصاصی بودن خاطرات در AMT و AMI با استرس پس از سانحه وسیع­تر همراه می­باشد و در بین این گروه­ها نیز، افرادی که دارای نشانه­شناسی شدیدتری بودند، نواقص حافظه وسیع­تری نشان دادند. یافته­های مطالعه­ی دوم حاکی از آن بود که بیماران سرطانی مبتلا به PTSD، در مقایسه با گروه کنترل، قادر به بازیابی جزئیات رویدادی و معنایی کمتری در مورد گذشته شخصی خود می­باشند. آنهایی که نشانه­شناسـی شـدیدتری داشتند، خاطرات اختـصاصی کمتری را از حافـظه بازیابی نمودند. داده­های هر دو مطالعه براساس فرضیه دستیابی توافقی به مواد شرح حال اختصاصی در افراد مبتلا که منعکس­کننده­ی یک  فرآیند تنظیم اثر می­باشد، بحث شده­اند.