مقایسه اثر تزریق داخل زجاجیه کلیندامایسین و دگزامتازون با پریمتامین و سولفادیازین در درمان توکسوپلاسموز چشمی

هدف: مقایسه کارآیی تزریق داخل زجاجیه کلیندامایسین و دگزامتازون با درمان رایج توکسوپلاسموز چشمی. روش مطالعه: در این کارآزمایی بالینی تصادفیشده یک‌سوکور، 68 بیمار مبتلا به توکسوپلاسموز چشمی فعال به طور تصادفی به دو گروه درمانی تقسیم شدند. سی و چهار بیمار درمان داخل زجاجیه کلیندامایسین و دگزامتازون (‌IVCD) و 34 بیمار دیگر درمان رایج (CT) شامل 6 هفته پیریمتامین و سولفادیازین همراه با پردنیزولون را دریافت کردند. برای گروه IVCD، 3-1 تزریق داخل زجاجیهای شامل یک میلی‌گرم کلیندامایسین و 400 میکروگرم دگزامتازون صورت گرفت. پیامد اولیه، تغییر در اندازه ضایعه شش هفته بعد از شروع درمان بود و حدت بینایی، ‌التهاب زجاجیه، واکنش‌های دارویی و میزان عود، پیامدهای بعدی این مطالعه بودند. یافته‌ها: میانگین تعداد دفعات تزریق در گروه IVCD، 6/1 تزریق بود. اندازه ضایعه به شکل معنی داری بعد از درمان در هر دو گروه IVCD و درمان رایج کاهش یافته بود. (به ترتیب با 001/0 P< و 009/0 = P) با این وجود، اختلاف میانگین کاهش اندازه در هفته ششم بین دو گروه معنادار نبود (6/27±57 درصد در گروه IVCD و 3/29±4/58 درصد در گروه IVCD؛ 86/0 =P). در مقایسه با حدت بینایی پایه، ‌دید بیماران به ترتیب در دو گروه IVCD و CT، 24/0±44/0 و 19/0±29/0 لوگمار افزایش یافته بود. ولی اختلاف بهبود بینایی بین 2 گروه معنیدار نبود (001/0P<). اثر تداخلی ایمونوگلوبولین M و گروه درمانی روی اندازه ضایعه معنادار بود (002/0 P=) این موضوع نشان داد که بیماران IgM مثبت به درمان رایج و بیماران IgM منفی به IVCD بهتر پاسخ دادند. کاهش التهاب زجاجیه بین دو گروه معنادار نبود. در طول دو سال، چهار چشم (دو عدد در هر گروه) یک نوبت عود داشتند. عوارض نامطلوب دارویی در دو بیمار از گروه درمان رایج اتفاق افتاد. هیچ عارضه وابسته به تزریق، ‌در گروه IVCD دیده نشد. نتیجهگیری: تزریق داخل زجاجیه کلیندامایسین و دگزامتازون را میتوان به عنوان یک جایگزین مناسب برای درمان رایج توکسوپلاسموز چشمی در نظر گرفت. این شیوه درمانی باعث راحتی بیشتر بیمار، کاهش عوارض عمومی و نیاز به مراجعات و بررسی‌های خونی کمتر در مبتلایان به توکسوپلاسموز چشمی ‌می‌شود. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1391؛ دوره 17، شماره 3: 206-196