مقایسه درک نحوی و شدت بیماری در بیماران مبتلا به پارکینسون فارسی‌زبان

هدف: رابطه بین مغز و زبان همواره یکی از مهم‌ترین سؤالات حوزه عصب‌شناسی زبان بوده است. بیش‌تر این مطالعات بر اهمیت قشر مغز در پردازش زبان تأکید کرده و نقش بخش‌های زیر قشر مغز در پردازش زبان نادیده گرفته شده است. با توجه به مطالعات محدود در مورد اهمیت ساختارهای زیر قشری در بازنمایی زبان، انجام مطالعات بالینی بیش‌تر در این زمینه ضروری به نظر می‌رسد. هدف از انجام این پژوهش مقایسه بین درک نحوی و شدت بیماری در بیماران مبتلا به پارکینسون فارسی زبان بود. مواد و روش‌ها: این مطالعه از نوع مقطعی، توصیفی- تحلیلی است که با استفاده از پرسش‌نامه MMSE و بخش درک نحوی آزمون زبان‌پریشی (BAT) و چک‌لیست شدت بیماری پارکینسون UPDRS و چک‌لیست شدت بیماریModified Hoehn and Yahr staging انجام گرفت. افراد شرکت‌کننده در این مطالعه شامل 20 بیمار مبتلا به پارکینسون و 20 سالمند طبیعی بود. یافته‌ها: یافته‌های حاصل از این پژوهش، حاکی است که تفاوت معناداری بین دو گروه افراد پارکینسون و افراد طبیعی در درک نحو وجود دارد. هم‌چنین اختلاف آماری معنی‌داری بین میانگین نمرات درک نحوی در مراحل مختلف بیماری وجود داشت. نتیجه‌گیری: در این پژوهش مشخص شد که با پیشرفت بیماری، درک نحوی بیمار کاهش می‌یابد