مقایسه کاربری فعلی اراضی با کاربری پیشنهادی از سه روش مخدوم، فائو و سازمان جنگل‌ها، مراتع و آبخیزداری (مطالعه موردی: حوزه آبخیز زنجانرود و قره‎پشتلو)

تعیین توان اراضی به منظور استفاده بهینه و جلوگیری از بهره‌برداری‌های نامناسب که منجر به تخریب اراضی می‌گردد، گامی مؤثر در راهبرد توسعه پایدار است. تلفیق قابلیت‌های GISبا روش‌های تناسب اراضی در کنار استفاده از دانش کارشناسان می‌تواند نقش مهمی در موفقیت و افزایش قابلیت اعتماد نتایج داشته باشد. در این تحقیق پس از بررسی‌های میدانی و نظری و تهیه اطلاعات و نقشههای مورد نیاز، آمایش سر‌زمین در منطقه مورد مطالعه براساس سه روش مختلف تناسب اراضی فائو، آمایش سرزمین مخدوم و روش پیشنهادی سازمان جنگل‎ها، مراتع و آبخیزداری مورد بررسی قرار گرفت. ابتدا نقشه‎های طبقات ارتفاعی، درصد شیب، جهت‎های جغرافیایی، ویژگی‌های خاکشناسی، تیپ و تراکم پوشش‎گیاهی در نرم‌افزار ArcGIS10.1با هم ترکیب ‎شده و نقشه نهایی واحدهای همگن به دست آمد. سپس با استفاده از جداول استاندارد موجود برای هر روش، نقشه اراضی مستعد کاربری‎های مرتع، زراعت آبی، دیم و جنگل‌کاری به صورت جداگانه تهیه و میزان تطابق آنها با کاربری فعلی تعیین گردید. بیشترین انطباق برای کاربری کشاورزی مربوط به روش آمایش مخدوم و برای مرتع روش پیشنهادی سازمان جنگل‎ها، مراتع و آبخیزداری بود. به طورکلی نتایج حاصل از روش‌ها و مقایسه آن‎ها با کاربری فعلی، نشان داد که قسمت‎ عمده‌ای از سطح حوضه توان بالایی برای کاربری مرتع دارد که هم ‎اکنون این مناطق تحت کشت کشاورزی کم بازده هستند. در نهایت بدلیل وجود برخی کاستی‎ها در روش‎ تناسب اراضی فائو، مشخص گردید که روش پیشنهادی سازمان جنگل‎ها، مراتع و آبخیزداری که خود برگرفته از روش مخدوم است کار آمدتر از روش‌های دیگر می‌باشد.