میزان سازگاری دانشجویان با محیط دانشگاه با تأکید بر نقش برنامه‎ریزی آموزشی

نظر به اهمیت سازگاری دانشجویان با محیط دانشگاه و تأثیر آن بر ماندگاری و موفقیت تحصیلی آنان در نظام آموزش عالی کشور، این پژوهش به بررسی میزان سازگاری دانشجویان با محیط دانشگاهی پرداخته است. پژوهش حاضر، توصیفی، از نوع پیمایشی است. جامعه آماری، شامل کلیه دانشجویان مشغول به تحصیل در یکی از واحدهای دانشگاهی استان مازندران می‌باشد. از میان جامعه مذکور، به روش تصادفی طبقه‎ای بر حسب واحد دانشگاهی، 386 دانشجو به عنوان نمونه انتخاب شدند. داده‎ها از طریق پرسش‎نامه سازگاری دانشجویان با محیط دانشگاه (SACQ)، متشکل از چهارده مؤلفه در چهار بعد سازگاری آموزشی، سازگاری اجتماعی، سازگاری فردی- عاطفی، و دلبستگی دانشجویان به دانشگاه، جمع­آوری شد. تحلیل داده‎ها با استفاده از آزمون تی تک نمونه‎ای و تی گروه‎های مستقل انجام شد. یافته‎ها حاکی از آن بود که از بین مؤلفه‎های چهارده‎گانه، بجز مؤلفه عملکرد که در حد متوسط قرار داشت و مؤلفه سازگاری روانی که دارای میانگینی کمتر از متوسط نظری بود؛ دوازده مؤلفه دیگر دارای میانگینی بالاتر از سطح میانگین نظری بودند. هم‎چنین یافته‎ها حاکی از آن بود که میزان سازگاری دانشجویان با محیط دانشگاه بر اساس جنسیت دانشجویان تفاوت معناداری نداشت، ولی بر اساس علاقه به رشته تحصیلی و بر حسب نگرانی در مورد هزینه‎های زندگی دارای تفاوت معناداری بود. از نتایج این پژوهش می‎توان نتیجه گرفت که بعضی از دانشجویان به راحتی از عهده چالش‎های ناشی از ورود به دانشگاه برنمی‎آیند و لازم است تا با برنامه‎ریزی صحیح، این دسته از دانشجویان شناسایی و با ارایه خدمات مشاوره‎ای تخصصی و برنامه‎های مداخله‎ای آموزشی در رفع این مشکل به آنها یاری رساند.