نقش نقال و نقل نقاش: کنش و هم کنش عناصر اجرایی، تصویری و ساخت فضای چندساحتی در پرده‌خوانی میدانی

 پرده‌خوانی یکی از گونه‌های نمایش انفرادی ایرانی و یکی از نمونه‌های بسیار قدیمی آن در جهان است. پرده‌خوانی در رده نمایش‌های سنتی قرار می‌گیرد و تلفیقی از هنرهای مختلفی چون نمایش، شعر/ ادبیات، موسیقی/ آواز و نقاشی است. از لحاظ اجرایی، پرده‌خوانی به دو شیوه قهوه‌خانه‌ای و میدانی، و از لحاظ مضمونی به پرده‌خوانی مذهبی یا شمایل‌گردانی و غیر مذهبی که خود شامل حماسی ـ رزمی و بزمی است تقسیم می‌شود. در پرده‌خوانی میدانی، محیط نمایشی و محیط فیزیکی برهم منطبق‌اند و پیوند گسترده چندوجهی با یکدیگر می‌یابند. هدف از این پژوهش مطالعه و بررسی کنش و هم‌کنش عناصر بصری و اجرایی در پرده‌خوانی میدانی است که در آن محیط، و به‌ویژه تماشاگر را به مثابه چشم‌انداز در تعامل با عناصر بصری پرده و عناصر اجرایی قرار می‌دهد و در پی پاسخ دادن به این سوال است که نقال و تماشاگر چه رابطه‌ای با پرده نقاشی دارند، رابطه پرده با محیط چگونه است و چگونه و با چه تمهیداتی پرده از پیش نقاشی‌شده می‌تواند علاوه بر اینکه در هر اجرا پرده‌ای متفاوت باشد بلکه مبدل به چشم‌اندازی شود که پرده، نقال و تماشاگر را در خود بگنجاند. از این رو با بهره جستن از روش توصیفی ـ تحلیلی و با فنون جمع آوری اطلاعات کتابخانه‌ای و اسنادی به مطالعه نمونه‌های مورد نظر در راستای اهداف تحقیق پرداخته می‌شود.