نگرشی بر مدیریت روستایی چین با رویکرد حکمروایی

موضوع اندیشه اداری، دانش مدیریت و به خصوص هدایت و رهبری، موضوعی است که همراه با زندگی اجتماعی انسان و حتی قبل از آن مطرح بوده ‌است. در دهه‌های اخیر، گذار از دولت به سوی فرایندهای نوین اداره نواحی روستایی یعنی حکمروایی در مناطق روستایی مطرح شده که مرز بین حکومت و جامعه مدنی محسوب می‌شود و به‌نحوی بر مشارکت حکومت‌ها، شرکت‌های خصوصی، شهروندان و اجتماعات محلی برای طراحی و پیاده‌سازی سیاست‌های اقتصادی، اصلاحات اجتماعی و زیست‌محیطی دلالت دارد. حکمروایی تأکید بر افزایش دموکراسی و مشارکت شهروندان در کلیۀ امور مربوط به خود اعم از تصمیم‌گیری، برنامه‌ریزی و اجرا دارد که در آن شهروندان به گونه‌ای آگاهانه و فعال در تمامی امور دخالت دارند. بنابراین شاهد گذار این روندهای نوین به سطوح محلی و در نتیجه رسوخ آن به طور روزافزون به فضاهای روستایی شده است که این امر سبب مشارکت و فعالیت شهروندان روستایی در سرنوشت خود می‌شود. آشنایی با مبانی علمی جدید حاصل از بررسی تجربه‌های موفق سایر کشورها در زمینه مدیریت به طور عام و مدیریت روستایی به طور خاص سبب آشنایی با موفقیت‌ها، نقاط قوت و توانمندی‌های آن‌ها در زمینۀ مدیریت می‌شود تا بتوان از این موفقیت‌ها برای رسیدن به نتایج مطلوب سود جست. هدف مقالۀ حاضر مطالعۀ مدیریت روستایی در کشور چین بر اساس شاخص‌های حکمروایی است که طی آن وضعیت مدیریت روستایی چین طی چهار مقطع زمانی و بر اساس رویدادهای مهم تاریخی که سبب تحوّلات سیاسی در این کشور گشته بررسی شده و درنهایت با شاخص‌های حکمروایی مورد سنجش و مطالعه قرار گرفته است. روش پژوهش مقالۀ حاضر از نوع مطالعات اسنادی با استفاده از شیوۀ تحلیل محتوی می‌باشد. نتایج به‌دست آمده از پژوهش نشان می‌دهد که در سه مقطع زمانی اولیه مدیریت روستایی در کشور چین بر اصول سنّتی حاکم بر جامعه استوار بوده است، ولی بعد از وقوع انقلاب دوم در چین، مدیریت روستایی و حکمروایی محلی در کشور چین دستاوردهای چشمگیری داشته و از جمله سبب شکوفایی روستاها از نظر اقتصادی ـ اجتماعی، افزایش مشارکت در امور فرهنگی روستاها، افزایش مشارکت مدنی و انتخابات آزاد در روستاهای چین شده است.