ورودی شهر، به‌مثابه عنصری جهت ایجاد هویت‌مستقل برای منظرشهری

•   بیان مسئله : ورودی شهرهای معاصر، جدا از ساختار شهر و نحوة چیدمان ‌فضاهای شهری، تبدیل به بافت مردة شهر شده ‌است و از ساختار نظام‌مند خود ‌در شهرهای قدیمی، فاصله گرفته است. بدیهی است ورودی شهرهای معاصر، نمی‌تواند تقلیدی از نظام ورودی در شهرهای باستانی باشد چرا که، اگر شهر را سیستمی، متشکل از لایه‌های مختلف تاریخی، طبیعی، زیست‌محیطی، فرهنگی و اقتصادی و... تعریف کنیم متوجه می‌شویم که ورودی این شهر نمی‌تواند جدا از لایه‌های ساختاریش تعریف شود. درساختار نظام‌مند شهرهای معاصر، ورودی هویت خود را در همنشینی مناسب با لایه‌های ساختاری ‌شهر می‌تواند بازیابد. این همنشینی در گرو شناسایی قابلیت‌های ورودی و میزان تأثیرآن در خوانایی فضاهای شهری است. •   هدف : بررسی ورودی شهرهای معاصر به منظور دستیابی به ماهیت ورودی به ‌عنوان یک مکان‌ منظرین، چیستی آن و تدقیق در هویتش برای‌ باز تعریف مفهوم آن در شهرسازی نوین، ضروری است. نگاه به ورودی شهر به عنوان جزیی از یک مجموعة کلی، نیازمند باز تعریف جایگاه ورودی در سیستم شهر است. تحقیق حاضر، درصدد تفهیم معیارهای منظرین ورودی شهرهای معاصر است. •   روش تحقیق : این پژوهش، با روش توصیفی_تحلیلی ارایه شده و ابزار جمع‌آوری اطلاعات، کتابخانه‌ای بوده است. این‌مقاله، با باور به مکانیزم لایه‌ای شهر، مفهوم ورودی شهر را به عنوان یک مکان‌ منظرین بررسی کرده، نهایتاً معیارهای منظرین ورودی شهرهای معاصر را ارایه ‌کرده است. •   نتیجه‌گیری : ورودی، دریچه‌ای برای ادراک منظر شهر است و عنصری جهت ایجاد هویت مستقل برای منظر شهری. ادراک ورودی، نیاز به توجه به بعد معنایی حضور در کنار بعد فیزیکی دارد. شاخص بودن ورودی شهر، فارغ از تشخص کالبدی آن بیشتر در تشخص معنایی آن نهفته است چرا که ورودی شهر هویتی مستقل از شهر ندارد بلکه ورودی به عنوان عنصری جهت ایجاد هویت مستقل برای منظر شهری است ورودی، منظر امروزی متراکم از شهر است، که بیانی امروزی از شهر دارد. با این تعریف ورودی، مفصل نیست زیرا مفصل یک هویت مستقل است فارغ از بیرون و درون اما ورودی هویت مستقل نیست بلکه تلفیق هویت‌هاست.