پایش اثرات تمرین استقامتی جسمانی و مغزی همزمان بر شاخص های فراخستگی در افراد فعال

فرآیند فزاینده فراخستگی در ایجاد پیشرفت یا افت عملکرد ورزشکار، مثل یک محور رونده عمل می‌کند که توقف به موقع در این محور سبب پیشرفت عملکرد ورزشکار و رسیدن به هدف خواهد شد. هدف تحقیق حاضر پایش شاخص‌های فراخستگی در تمرین استقامتی مغزی به نسبت تمرین استقامتی تنها‌ می‌باشدست. آزمودنی های تحقیق 20 زن و مرد دانشجوی تربیت‌بدنی دانشگاه شهید بهشتی فعال (سن 22/3 ± 4/4 سال، قد 177/56 ± 6/12 سانتی‌متر و شاخص توده‌ی بدن 22± 4/5 کیلوگرم بر متر مربع) بودند که به دو گروه تمرین استقامتی همراه با تمرین مغزی و گروه تمرین استقامتی تقسیم شدند. تمرین جسمانی بر روی دوچرخه ثابت و تمرین مغزی با استفاده از کامپیوتر و مانیتور مقابل ورزشکاران به طور همزمان و به مدت هشت هفته انجام شد. برای پایش تمرین از ضربان قلب، میزان درک تلاش و، کورتیزول بزاقی و پرسشنامه ناسا استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون آماری تحلیل واریانس آمیخته‌ی دو طرفه و تحلیل واریانس بااندازه‌گیری‌های تکراری استفاده شد. سطح معناداری آزمون p˂0.05 در نظر گرفته شد. میزان حداکثر اکسیژن مصرفی بعد از دوره‌ی تمرین صرف نظر از نوع فعالیت افزایش معنادار داشت (P=00/0). شاخص‌های پایش در طول دوره تمرین در دوگروه تفاوت معنی داری نداشتند (P= 0/3>0/05 ). پایش ضربان قلب استراحتی و میزان کورتیزول استراحتی به ترتیب افزایش معناداری که بیانگر فراخستگی غیرعملکردی باشد، نشان ندادند (P= 0/51 ). شاخص میزان درک تلاش در کل 8 هفته در گروهی که فعالیت استقامتی جسمانی به همراه فعالیت استقامتی مغزی انجام می‌دادند، بالاتر بود (P = 0/53). نتایج تحقیق حاضر نشان داد انجام دادن همزمان تمرین استقامتی مغزی و جسمانی نتوانست افراد را دچار بیش‌تمرینی یا فراخستگی غیرعملکردی کند نکرد بلکه با استناد به نتایج پیشرفت عملکرد می‌توان بیان کرد آزمودنی‌ها طی دوره‌ی تمرین به فراخستگی عملکردی یا بیش‌جبرانی رسیدند که توانستند پیشرفت را تجربه کنند.