پتانسیل‌سنجی احداث نیروگاه‌های خورشیدی در ایران با روش‌های تاپسیس، فازی تاپسیس و فازی سوگنو

ایران در کمربند خورشیدی زمین و نواحی پرتابش آن واقع‌شده است؛ از این ­رو در بسیاری از نقاط کشور می­توان انرژی مورد نیاز را از طریق خورشید تأمین نمود. عوامل متعددی از جمله میزان تابش کلی خورشیدی، زیرساخت­های منطقه­ای، شبکه­های انتقال نیرو در انتخاب مکان بهینه تأثیرگذارند. این تحقیق با استفاده از سیستم­های تصمیم­گیری چندمعیاره، مبانی فازی­سازی و بهره­گیری از ابزارهای سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) به تلفیق عوامل مؤثر در احداث نیروگاه­های خورشیدی فتوولتائیک در مقیاس کشوری می­پردازد تا پتانسیل مناطق مختلف کشور ایران در ایجاد این نیروگاه­ها تعیین شود. جهت تعیین مناطق مساعد روش­های تاپسیس (TOPSIS)، فازی تاپسیس (Fuzzy TOPSIS) و فازی سوگنو (Fuzzy Sugeno) اجرا و قابلیت آن­ها مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفتند. پس از اخذ نظرات کارشناسی، پتانسیل­سنجی در دو مرحله­ اصلی اجرا شد: کسر مناطق غیرممکن (قیود) و محاسبه­ پتانسیل مناطق با استفاده از آنالیزهای مکانی در قالب سه روش مذکور. نتایج نشان داد که روش فازی تاپسیس از منظر پیوستگی نقشه و دخالت دادن داده­ها حالت میانه بین دو روش تاپسیس و فازی سوگنو دارد و در قیاس با دو روش دیگر حساسیت معقولی به دقت وزن­های ورودی نشان می­دهد. روش تاپسیس 71/14% و فازی تاپسیس 33/18% و روش سوگنو 52/20% از کل کشور را برای احداث نیروگاه خورشیدی مناسب دانسته­اند. در راستای اولویت‌دهی به مناطق مختلف کشور، هر سه روش با ضریب همبستگی متوسط 85/0 نتایجی مشابه داشتند. اولویت­های اصلی کشور برای نیروگاه­های خورشیدی با اختلافی ناچیز بخش­های نرمانشیر، نوبندگان، فرجهی، بمپور، شیب­کوه و گاوبندی معرفی شدند