کاربست روش‌های درون‌یابی معمول و پیچیده برای پرکردن خلأ‌‌های تصادفی ایجاد شده در داده‌‌های اُزن کلی

در این تحقیق داده‌‌‌های مشاهداتی اُزن کلی اندازه‌گیری شده با دستگاه دابسون و ماهواره TOMS در بازه زمانی 2005-2010 به‌کار گرفته شد تا ابتدا ضریب همبستگی بین داده‌‌های مشاهداتی دابسون و ماهواره محاسبه شود. در ادامه به‌‌منظور بررسی داده‌‌های ازدست‌رفته با حداکثر فراوانی بازه‌‌های کوتاه‌‌تر از 5 روز، 4 روش درون‌یابی به‌کار گرفته می‌‌شود تا دقت هر روش در پرکردن خلأ داده‌‌های ازدست‌رفته اُزن ارزیابی شود. برای ازریابی هرکدام از این ‌روش‌‌ها شاخص سازگاری محاسبه می‌‌شود. این شاخص در سال‌هایی که طول بازه داده‌‌های از دست‌رفته آنها بیش از 30 روز است نتیجه مطلوبی به‌دست نمی‌دهد. از این‌رو به‌منظور روشن شدن سهم طول بازه داده از دست‌رفته در دقت روش درون‌یابی اتخاذ شده، مجموعه‌‌‌‌ای از داده‌‌های از دست‌رفته به‌طور تصادفی از مجموعه داده‌‌های مشاهداتی دابسون و با بازه های1، 2، 3، 4 و 5 روزه تولید شد.  سپس کارایی هر 4 روش درون‌یابی با استفاده از شاخص سازگاری (IOA) ارزیابی و با داده‌‌های واقعی مقایسه شد. با بررسی روشن شد که روش اسپیلاین علی‌رغم تولید شاخص سازگاری مطلوب، کمترین دقت را نسبت به سایر روش‌‌ها در برآورد مقدار داده‌‌های از دست‌رفته دارد. در ادامه با استفاده از اطلاعات اُزن کلی شهر تهران در سال 2009، بازسازی داده‌های از دست‌رفته اُزن با استفاده از روش تبدیل موجک صورت گرفت. سپس نتایج حاصل از کاربست این نظریه با داده‌های مشاهداتی ماهواره در همین بازه زمانی مقایسه شد. نتایج نشان داد که شاخص سازگاری بین سیگنال بازسازی شده و سیگنال اندازه‌گیری شده با ماهواره برابر 7996/0 به‌دست آمد که با نتایج حاصل از روش‌های معمول درون‌یابی قابل مقایسه است.