کالبد متحرک ناظر و شکل گیری سکانس‌های فضایی در معماری سینماتیک‌

تماشاگر سینما از سایت‌های فیلمیک که به صورت سکانسی از جلوی چشمانش می‌گذرند، یک مسیر در ذهن خود ایجاد می‌کند، بر روی این مسیر خیالی حرکت می‌کند، و از میان فضا‌های متنوع و در زمان‌های متفاوتی گذار می‌کند. در تجربه فضای معماری نیز، ناظر متحرک دست به یک سازمان‌دهی ذهنی از فضاها می‌زند و آن‌ها را در یک سکانس مونتاژی تجربه می‌کند. در الگوی معماری پرومناد، «حرکت ناظر» به مثابه مهم‌ترین مولفه در ادراک فضا عمل می‌نماید، و ادراک معماری تنها با حضور کالبدی مخاطبی معنا می‌یابد که در حرکت و «پرسه‌زنی» به گونه‌ای روایت‌مند و سکانسی، همچون تماشاگر فیلم، فضاها را به یکدیگر پیوند می‌دهد و به معماری ماهیتی زمان‌مند و سینمایی می‌بخشد. این پژوهش که از نوع نظری، روش توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه‌ای صورت گرفته است، می‌کوشد این نکته را آشکار سازد که بهره‌گیری از ظرفیت‌های تئوری فیلم و شیوه‌های فضاسازی سینمایی، می‌توانند به مثابه منابع الهامی برای معماران در پروسه طراحی عمل نمایند. با توجه به پیشرفت‌های صورت گرفته در فضاسازی‌های سینمایی، و پیچیده‌تر گشتن رابطه فضا-زمان و همچنین ارتباطات کالبد-فضا در سینمای معاصر، اقتباس‌های معمارانه از ظرفیت‌های رسانه فضا‌محور فیلم، می‌تواند به هر چه بارورتر شدن فضای معمارانه معاصر کمک شایانی نماید.