گلاسنهایت و مسئله‌ی اراده در فلسفه‌ی هایدگر

مسئله­ی اراده در فلسفه­ی هایدگر حائز اهمیت فراوانی است. این مسئله را می­توان از هستی و زمان تا آثار متأخّر هایدگر دنبال کرد. به نظر می­رسد علیرغم نقد هایدگر بر سوبژکتیویسم و تفکّر مبتنی بر تمثّل، که نام­های دیگری برای اراده هستند، وی تا زمان طرح اصطلاح پیچیده­ی گلاسنهایت نتوانست به طور اساسی از اراده فاصله بگیرد. پیش از به پیش کشیدن این اصطلاح، فلسفه­ی هایدگر به طور کامل از اراده عاری نیست و اراده در تصمیم­های دازاین (در هستی و زمان) و یا به عنوان اراده­ای ترانساندانتال (در آثار 1929-1928) که هر اراده­ای را ممکن می­سازد، نهفته است. پس از این دو دوره، همدلی هایدگر با هیتلر سبب می­شود که هایدگر نوعی اراده­گرایی جمعی را طرح کند که هر فردی باید اراده­ی خود را در راه آن قربانی کند. پس از این سه دوره، هایدگر در مواجهه با نیچه از اراده روی بر می­گرداند. نیچه به عنوان متفکّری در پایان متافیزیک غرب و قلّه­ی بحث از اراده، هایدگر را متوجه آن می­کند که وجود در دوران مدرن همان اراده است که نهایتا در قالب تفکّر تکنولوژیک به صورت "اراده به اراده" درآمده است. اگر نیچه مسئله را برای هایدگر مشخص می­کند، این اکهارت است که شروعی را برای پاسخ به این مسئله نشان می­دهد. این مقاله به روشن کردن این موضوعات می­پردازد: منظور از دامنه­ی اراده چیست؟، نسبت گلاسنهایت با کنش و انفعال، نسبت اراده و پرسش از وجود و نسبت هایدگر با عرفان مسیحی اکهارت.