بررسی میزان بروز هپاتوتوکسیسیتی حین درمان 4 دارویی استاندارد ضدسل در بخش عفونی بیمارستان امام خمینی طی سال 1375 تا دی ماه سال 1377

از آنجا که بیماری سل هنوز هم در نقاط مختلف دنیا از شیوع متوسط تا بالایی برخوردار است و عوارض هپاتوتوکسیک حین درمان آن ناشایع نیست و در مطالعات مختلف بین 8-39 درصد گزارش گردیده، در طی درمان بیماران مبتلا به سل ریوی و خارج ریوی با روش استاندارد 4 دارویی، بر آن شدیم تا میزان بروز هپاتوتوکسیسیتی ناشی از این داور درمانی را مشخص نماییم. اهمیت این مطالعه طراحی روشی است که بر آن اساس بتوانیم با یک شیوه پیگیری درمانی و تشخیص و مداخله زودرس در حین عوارض ، میزان مرگ و میر و morbidity ناشی از دارودرمانی را کاهش دهیم. چرا که عدم شناخت و آگاهی بیمار به علایم بالینی هپاتیت و نیز عدم آگاهی پزشک نسبت به این رخداد بالینی و عدم شناخت در اجرای روشهای درمانی جایگزین تا بهبود بالینی بیمار، منجر به بیشتر شدن خطر مرگ و میر به علت هپاتیت دارویی می گردد. از طرفی رویکردهای گوناگونی در کشورهایی چون امریکا، فرانسه، انگلستان و سایر نقاط با این مساله وجود دارد. در این مناطق وجود فاکتورهای خطرسازی از جمله مصرف مواد مخدر وریدی، همزمانی عفونت با hiv و مصرف الکل به مراتب بیشتر از کشور ایران می باشد. ولی بروز هپاتیت دارویی در بیماران ایرانی بدون وجود این ریسک فاکتورها و در سنین پایین موید این مساله است که در کشور ما ضمن پیروی از روشهای نظارت استاندارد حین درمان باید توجهاتی را لحاظ نمود. هدف ما در این مطالعه شناسایی دوره حداکثر خطر بروز هپاتوتوکسیسیتی و احتمالا عواملی که بروز آن را تسریع و رخداد آن را تشدید می نماید، می باشد. تا در نهایت شیوه ای که حداکثر ایمنی را در حین درمان داشته باشد، ارائه نماییم. در طی این مطالعه که به مدت 34 ماه و به دو روش گذشته نگر (18 ماه) و آینده نگر (16 ماه) انجام گرفته، بیماران مسلول مراجعه کننده به بخش عفونی زنان و مردان مجتمع بیمارستانی امام خمینی مورد بررسی قرار گرفتند.